Ajaan Hirsi Ali pleit voor preventieve staatsgreep Turks leger

"Hoe zou het toch zijn met Ajaan?"

Een ongebruikelijke stilte van een paar maanden riep die vraag steeds dringender op.
Sinds 9 mei weten we het weer.

Het Duitse serieuze weekblad "Die Welt" (Online) publiceerde een nieuw, brisant artikel van de Gekooide Maagd (The Caged Virgin, titel van de Amerikaanse versie van haar autobiografie, verschenen in 2006). Titel: "Glaubenskrieg: Wie Islamisten die Herzen der Türken erobern". (Godsdienstoorlog: Hoe Islamisten de harten dan de Turken veroveren. De titel van de Nederlandse vertaling van Ali's opiniestuk in de NRC van 10 mei is heel wat tammer: "Leger behoedt Turkije voor islamisering").

Dawa
Maar inhoud en strekking zijn dezelfde: Islam-deskundige Ajaan Hirsi Ali legt met nauwelijks bedwongen ongeduld (of is het minachting?) uit, dat de

• modernisering,
  
• democratisering ,
  
• bevordering van de rechtsstaat
  
• (inclusief corruptiebestrijding) en
• streven naar voldoen aan de toelatingseisen tot de Europese Unie
  
  

door de sinds 2004 aan de macht zijnde regering van Tayyip Erdogan, niets anders zijn, dan "dawa". En "dawa", dat is volgens haar nu weer één van die perverse Mohammed-methoden, die aanhangers van de Islam "moeten" gebruiken, om langs een achterdeurtje de macht te veroveren.

Luister eens, vrienden, hoe doortrapt en in-crimineel die aanhangers van de Islam te werk gaan.
(Hirsi Ali noemt ze allemaal "Islamisten", want, zoals ze vorig jaar eens verklaarde in het dagblad "Trouw" van de Nederlandse Christelijke fundamentalisten, zelfs -of juist!- geëmancipeerde Moslims, bij voorbeeld die met een "naveltruitje", worden later, als ze zoons hebben gekregen, onvermijdelijk fundamentalisten, dus terroristen. Je kunt er niet genoeg tegen waarschuwen...).

Hirsi Ali legt in "Die Welt" even uit wat de dawa is:

[De Turkse Islam-partij volgt de] "... Dawa, een tactiek die teruggaat op Mohammed, de grondlegger van de islam. Dawa houdt in dat de islam permanent en vol overtuiging wordt gepredikt als een wijze van leven, inclusief een wijze van regeren. Iedere bekeerling is verplicht de islam weer aan anderen uit te dragen; zo ontstaat een volksbeweging."

En even verderop:

[Echte Moslims moeten volgens de dawa ook nog zorgen voor:]

"...economische vooruitgang. Het valt niet te ontkennen dat toen de seculiere partijen aan de macht waren, de Turkse economie een puinhoop was. Sinds de ambtsaanvaarding van Erdogan heeft er een sterke groei plaatsgevonden, is de inflatie gedaald en zijn de buitenlandse investeringen gestegen."

Is dàt even schrikken!

Iedereen, die tot de Islam bekeerd is, streeft ernaar om anderen ook te bekeren en het goede voorbeeld te geven in zijn wijze van leven! We kunnen ons moeilijk iets voorstellen, dat ondemocratischer en perverser is!

Hetze
Goed, dat Hirsi Ali tussen de bedrijven van haar anti-terrorisme-werk bij het neoconservatieve "American Enterprise Institute" in Washington nog even de tijd vond om deze terroristische samenzweringstaktiek van "goede voorbeelden geven", "overtuigingen uitdragen" en "economische vooruitgang bevorderen" te onthullen.

Dat we met èchte islamisten te maken hebben, blijkt wel uit het feit, dat ze NIET met geweld de Islam en hoofddoeken opleggen en uit het feit, dat er ècht economische vooruitgang plaatsvindt, en de maffia en de corruptie verminderen. Meer persvrijheid, tolereren van het gebruik van minderheidstalen, de ultra-nationalistische aanklacht tegen de schrijver Orhan Pamuk doen intrekken - het zijn allemaal perverse handelingen, die de "seculiere" Moederland-partij van de Turkse legerleiding na de staatsgreep in de jaren-'80 nooit zou hebben getolereerd. Een bewijs temeer!

We zouden pas kunnen gaan twijfelen, als de maffia èrger was geworden, er geld naar de moskee was verdwenen en de economie hard achteruit zou zijn gegaan. Dan zou het misschien wel meevallen met die Moslims. Hoewel je natuurlijk nooit weet, of ze later niet toch echte Islamisten blijken te zijn.

Je kan maar beter het zekere voor het onzekere nemen, en preventief optreden.

"Liberale" motieven voor militaire staatsgreep
Daarvoor heeft Ajaan Hirsi Ali een recept, dat ze graag wil delen met de "seculieren en liberalen" in Turkije die de dawa van Erdogan c.s. "hebben onderschat". Dat recept is, toegegeven, een "paardenmiddel", namelijk een staatsgreep door het leger, dat, immers, door Atatürk is aangesteld als hoedster van "het seculiere karakter van de Turkse Republiek".

Nu de "liberalen" (wie zijn dat eigenlijk, in Turkije?) er even niet in geslaagd zijn om "de hoofden en harten" van de kiezers" te bereiken (waarschijnlijk, omdat ze het te druk hadden met louche banktransacties die mogelijk werden onder het vorige, seculiere-, maar helaas nogal corrupte-, bewind), denkt ook Hirsi Ali niet, dat deze schimmige Turkse bevolkingsgroep een meerderheid van de 70% voorstanders van een presidentschap van Abdullah Gül tijdig zal kunnen overtuigen van hun ongelijk. Daarom moet het leger maar ingrijpen. Anders wordt er, stel je voor, een president rechtstreeks gekozen, bij algemeen kiesrecht, zoals bij voorbeeld in moslim-staten als de VS, Frankrijk en Chili!

Bij de vorige drie leger-staatsgrepen sinds 1949, zijn alle politici gevangengezet, sommigen opgehangen. Linkse oppositiebewegingen (ook gematigde-) werden massaal in gevangenissen en concentratiekampen gezet, gemarteld en hun gezinnen geterroriseerd. De meesten van hen waren zo seculier als wat. Maar op een wat andere manier dan de Turkse generaals van toen.

"Jammer, maar helaas!" (Koot en Bie). "Je kunt geen omelet bakken zonder eieren te breken!" (Stalin). "Vivere pericolosamente!" (Benito Mussolini, wiens fascistische Italiaanse grondwet door Atatürk vrijwel integraal werd overgenomen en nog altijd goeddeels in Turkije geldig is).

"Naïeve" Europese leiders zijn gewaarschuwd!
Goede liberalen, volgens Hirsi Ali, streven naar een leger als "staat in de staat":

Goedwillende maar naïeve Europese leiders hebben zich door de heersende islamisten laten verleiden tot de uitspraak dat het Turkse leger onder civiele zeggenschap zou moeten worden geplaatst, net als de legers van de lidstaten van de EU.

Domoren! Had toch naar Ajaan geluisterd! Geen betere garantie voor het liberalisme, dan een eigenmachtig leger. Het eigen leger, of, desnoods, een buitenlands leger.

Ajaan's model: Mogadishu
Zoals bij voorbeeld op het ogenblik het Ethiopische leger, dat de Somalische hoofdstad Mogadishu terroriseert met Amerikaanse luchtsteun, na de door de volkswil aan de macht gekomen Islamitische Rechtbanken te hebben verjaagd. De traditionele Somalische stamhoofden-krijgsheren, onder leiding van Hirsi Ali's Darod-clanhoofd Yussuf (minister-president van de jarenlang machteloze marionettenregering van Somalië) gaan weer op ouderwetse manier tekeer: tegen de gewone mensen en tegen elkaar. De belangrijkste startbaan van het vliegveld is opgedeeld onder drie krijgsheren, die, als ze tijd hebben tussen het bombarderen van ziekenhuizen en volkswoningen door, elkaar de landingsrechten betwisten met artillerie-vuur.

Hirsi Ali ondersteunt dit stuk Amerikaanse politiek vanuit haar "anti-terrorisme"-functie bij het AEI. Zelfs dit hypocriete instituut vond het te gek, om Mevrouw Ali te erkennen als Islam-deskundige. In haar functie bij het AEI mag ze zich niet over godsdienst uitspreken, alleen elders publiceren, "mits wetenschappelijk onderbouwd" (interview in De Volkskrant, 2006). Daarom is haar lang geleden aangekondigde boek over Mohammed de Profeet nog steeds niet verschenen. De Amerikaanse neoconservatieven hebben hun eigen dawa: bondgenootschap met de Amerikaanse christelijke fundamentalisten. Lekker liberaal. In het neoconservatieve partijblad, "The Weekly Standard", is nog nooit een stuk van- of over Hirsi Ali verschenen. De Pravda deed het net zo. Fellow-travellers zijn "nützliche Idioten", maar je moet ze op een afstandje houden. Hirsi Ali is er één van.

De neoconservatieve Amerikaanse Somalië-politiek (er is geen olie, dus de interventie wordt grotendeels overgelaten aan een "Coalition of the Willing") staat model voor Ajaan Hirsi Ali (Magan)'s recept voor Turkije. Het gaat tenslotte slechts om een land, dat aangetast is door de Islam. (Het zou interessant zijn om eens te horen van Ajaan, wat ze denkt over Albanië en Kosovo. Uiterst gevaarlijke Moslims daar, die roken, drinken en bij de EU willen horen.)

Zijn de Turkse "seculieren" allemaal "liberaal"?
Een andere omissie in Hirsi Ali's verhaal, zijn de niet-liberale Turkse seculieren. Een liberale Turkse politieke partij is mij niet bekend, (ze bedoelt toch niet verschillende conservatieve- en nationalistische- ?) maar wèl een grote sociaal-democratische. Als we goed kijken naar de demonstraties tegen een Islamitische president in de grote steden van Turkije (Istanbul, Ankara, Izmir), dan zien we niemand, maar werkelijk NIEMAND, die, zoals Ali, om een militaire staatsgreep vraagt. Men wil alleen, en terecht, niet gedwongen worden om sluiers en hoofddoeken te dragen.

Maar Hirsi Ali heeft het niet over deze mensen, dezelfde mensen die ze in Nederland ook hautain negeerde. Ze verwacht alle heil van die (onzichtbare) Turkse "liberalen":

Achteraf hebben de Turkse seculiere liberalen het allemaal aan zichzelf te wijten. Zij hebben de macht van Dawa onderschat, zij zijn er niet in geslaagd de economie te laten groeien, en zij hebben niet beseft dat er EU-lidstaten zijn gemanipuleerd.

Als ik Hirsi Ali goed begrijp, dan gelden de voorschriften van de profeten letterlijk voor alle gelovigen. En ze zijn pervers, in het geval van de Islam. Atatürk is voor haar een soort seculiere Mohammed. Zijn Regel, zijn Wet, geldt voor alle Turken, ook voor de veronderstelde Turkse liberalen. Mohammed, pardon: Atatürk, gaf hun het Leger als seculiere Hoedster (zoals de Iraanse Hoeders van de Islamitische Repuliek). Waarom volgen ze het leger niet? Ajaan begrijpt het niet.

Democratie is niet liberaal, als het om de Islam gaat
Liberalen moeten soepel zijn:

Een belangrijk aspect van het liberalisme is echter dat je van je fouten kunt leren. De Turkse seculiere liberalen moeten hun eigen volksbeweging opzetten, die de boodschap van de vrijheid van het individu uitdraagt. Zij moeten de Turkse kiezers weer zover zien te krijgen dat zij de economie van het land aan hen toevertrouwen, en zij moeten de onderwijs-, informatie-, politie- en justitiële instellingen terugveroveren.

Zij moeten ook zorgen dat de EU-leiders begrijpen en respecteren dat het leger en het Constitutionele Hof niet alleen het land en de grondwet verdedigen, maar ook – en dat is misschien nog wel belangrijker – bedoeld zijn om de Turkse democratie te beschermen tegen de islam.

Een merkwaardige "liberale" opvatting van de rol van een Hooggerechtshof. Zou de benoeming van George W. Bush als Amerikaanse president in 2000 door het Amerikaanse hooggerechtshof, ondanks diens twijfelachtige score bij de verkiezingen, daarvoor model staan? Het valt te vrezen.

De Trias politica (wetgever-parlement, uitvoerende macht-regering en rechtshandhaver-justitie) zoals geconcipiëerd in de achttiende eeuw, gaat uit van een constante dialoog en evenwicht tussen die drie machten, waardoor de democratie wordt versterkt en de dominantie van één van deze drie wordt voorkomen. De Burke-Stichting moet ons eens uitleggen, waarom een hooggerechtshof het leger mag inschakelen om de andere twee delen van deze trias monddood te maken.

En is de EU gebonden aan Ali's interpretatie van "liberaal"?
Bovendien, de huidige Europese Commissie mag dan sterk naar de vrije markteconomie overhellen, waarom zouden het daarom plotseling "liberalen" zijn? Barroso, commissie-voorzitter, is christen-democraat en de grootste voorstander van laisser-faire is de Engelse commissioner, (...), Labour-lid. De justitie-commissaris is de Italiaan (...), conservatief katholiek. Zelfs Fukuyama, die in 1991 "het Einde van de Geschiedenis" aankondigde in het licht van de globale overwinning van de liberale democratie, is van dat zonnige gezichtspunt teruggekomen (2004, opiniestuk in de New York Times). Het lijkt wel, of alleen Hirsi Ali daar nog in gelooft met een ijver, een moslim-fundamentalist waardig.

Hirsi Ali weet weinig of niets van Turkije
Tenslotte nog twee dingen. Het eerste is: Turkije. Hirsi Ali kent Turkije niet. Weet weinig of niets van haar geschiedenis. De Turkse Islam is nooit de Islam van de Saudi-Arabische Wahhabieten geweest. Christenen en Joden hebben in het Osmaanse rijk eeuwenlang toevlucht gevonden. Bij de ondergang van het Sultanaat, begin-twintigste eeuw, zijn er erge dingen gebeurd, minstens zo erg als de uitroeiing van de Indianen door de yankees, de uithongering van India door de Engelsen, de zogenaamde "politionele acties van de Hollanders in Indië en de genocide op een miljoen Algerijnen door Frankrijk in 1952-1962.

Het land maakt deel uit van de brede Europese economische ruimte. "Klein-Azië" is het "Asia" van de klassieke Grieken, dat deel uitmaakte van hun culturele, later: Hellenistische, sfeer. Het was de kern van het Europese Byzantijnse keizerrijk. Paulus bekeerde er zijn eerste heidenen tot christenen, zijn eigen "dawa" toepassend: 'Geef de Keizer wat des Keizers is', sprekende over het betalen van belastingen in Romeinse munten, maar intussen (succesvol) doorgaan met evangeliseren.

Wie, zoals ik, door Turkije reist, ontmoet een volk, of volken (Koerden, Armeniërs, Tsjetsjenen - die daar ook zijn), die zich deel voelen van de 'westerse wereld', maar met hun eigen karakter. Net zo min als Albaniërs of Kosovaren en Bosniërs, laten de allermeesten van hen zich verleiden tot vormen van fanatisme of fundamentalisme. "Sneeuw" van Orhan Pamuk beschrijft (en waarschuwt tegen) een geïsoleerd geval van provinciaal godsdienstradicalisme. De verantwoordelijkheid voor het optreden van de moordenaar van de Armeense nationalist Dinkh in Istanbul, ligt net zo weinig bij de huidige Turkse regering als die voor Mohammed B. bij de Nederlandse- ligt, of die voor de vier terroristen in Londen in 2004 bij de Britse.

Ajaan als internationale buitenboordmotor van de Darod-clan in Somalië
Bij mijn weten, is Ajaan Hirsi Ali nog nooit in Turkije geweest. Het enige wat ze weet, zijn de leerstellingen over de Islam die haar zijn opgedrongen in Nairobi en tijdens haar korte verblijf in Saoedi-Arabië. Ik krijg meer en meer de overtuiging, dat ze, als een soort buitenboordmotor van haar Somalische Darod-clan, Amerika en Europa tracht te mobiliseren om hun particuliere ambities in de Hoorn van Afrika te ondersteunen. Alle middelen zijn daarbij geoorloofd: islamitisch fundamentalisme (Nairobi 1989-1994), de sociaaldemocratie (1994-2002 in Nederland), het liberalisme (2002-2006 in Nederland) en nu: militaire "Regime-Change" (Washington, 2006-?).

Het onderscheid tussen "sociaal" en "rechtspleging/staatsfuncties" in de dawa
Vervolgens is er, ten tweede en tenslotte, het onderscheid dat binnen de dawa wordt gemaakt tussen de 'volksbeweging' van moslims die het goede voorbeeld geven door kuis te leven en de armen te ondersteunen enerzijds, en, anderzijds, zoals Hirsi Ali zegt, dat:

... men in een democratie twee soorten instellingen onder zijn macht brengt: die voor de vorming van de burgerij (onderwijs en media) en die voor de rechtshandhaving (politie, justitie en geheime dienst).

Ze negeert volkomen, dat er in de lange historie van de Islam vele discussies daarover zijn geweest, en dat, in de loop van de negentiende eeuw, de opvatting, dat de godsdienst zich alleen met de eerstgenoemde sfeer (onderwijs en media, maar ook de moraal en de rechtvaardige structuur van de Staat, wat ze vergeet te vermelden) moet bezighouden. In de meeste landen, denk aan Libanon, Egypte en Algerije, gebeurt dat in een symbiose met staatsonderwijs, staatsmedia en particuliere (seculiere) media. Net zoals in, bij voorbeeld Nederland, met zijn confessionele scholen, kranten en televisie-organisaties.

Wat is het onderscheid met confessioneel onderwijs en "faith-based" charities?
Behalve in Saoedi-Arabië, een theocratie, houdt de Islam zich in Sunnitische landen verre van staatsfuncties. Ze handelt volgens het paulinische motto 'geef de keizer wat des keizers is', dus als gehoorzame burgers. Zelfs de "Islamitische Rechtbanken" van Mogadishu zagen zichzelf slechts als de tijdelijke opvullers van een vacuüm dat door de wereldlijke macht was veroorzaakt en zou verdwijnen met de terugkomst daarvan. Bij de Shiiten, zijn het alleen de volgelingen van Khomeini, die, in Iran, politie, justitie en geheimle diensten onder het strikte oppertoezicht van de mollahs hebben gesteld. De grote shiitische gemeenschap in Irak, bij voorbeeld, onder de leiding van Ajatollah Sistani, die al voor 1979 zich op dit punt afzette tegen Khomeini, verbiedt de Shiitische gemeenschap islamitische hoogwaardigheidsbekleders, om politieke en rechterlijke functies te vervullen.

Zelfs SCIRI in Irak (Shiiten) verlaat "hoederschap" van de rechtspleging
Een echte Islam-deskundige, Prof. Juan Cole uit Michigan, beschrijft juist vandaag in zijn blog "Informed Comment", waartoe dat leidt in de Iraakse praktijk:

The Supreme Council for Islamic Revolution in Iraq held its annual party
convention on Thursday and Friday and, according to Mariam Karouny of Reuters

This change has ideological consequences. Allegiance to Khamenei implies acceptance of the Khomeinist doctrine of Vilayat-i Faqih or the Guardianship of the Jurisprudent. It holds that political power should be held by a top theocrat. SCIRI's links to Khamenei also implied that the Jurisprudent's authority is transnational, reaching from Iran to Shiites in other countries, such as Iraq. But most Iraqi Shiites reject the Guardianship of the Jurisprudent, and even those who accept some version of it for the most part reject the idea that Khamenei has authority outside Iran.

Sistani rejects the Guardianship of the Jurisprudent in politics and government, but accepts it with regard to what he calls "the structure of society." That is why he intervened on matters such as whether Iraq would have one person, one vote elections, who would write its constitution, and whether the constitution would uphold Islamic law. But unlike Khamenei, Sistani has not the slightest interest in holding an official government position, much less ultimately being in charge of trash collection.

Het "Hoederschap van de Rechtspleging" (Vilayat-i Faqih) wordt dus afgewezen, zelfs door een zo sterk door Iran geïnspireerde (en gefinancierde) beweging als de SCIRI (dominerende partij in de dominerende Iraakse Shiitische meerderheidscoalitie). Anti-Islam-fundamentalisten als Hirsi Ali kunnen er dus van overtuigd zijn, dat de volkspartij van Erbakan in een Turkije, waar van zo een "hoederschap" nooit sprake is geweest, van de onafhankelijkheid van Justitie zullen afblijven.

Hirsi Ali als vrijwillige "nützliche Idiot"
Hirsi Ali weet dus niet alleen weinig of niets van Turkije, maar blijkt evenmin op de hoogte van het denken over het "hoederschap" over recht, politie en veiligheidsdiensten in de liberale Islam.

Dat haar een tribune wordt geboden in "Die Welt" en dat haar hetz-artikel overal wordt overgenomen, zij het met mild-kritische commentaren, zegt veel over het huidige klimaat in Europa en Amerika. Ieder heeft zo zijn opportunistische overwegingen om, op veilige afstand, mee te doen aan xenofobische hetze, onder de meest verschillende vermommingen.

Populistische en opportunistische manoeuvres die van xenophobie gebruikmaken
Neem Sarkozy. Tot op heden Frans kampioen tegen een Turks EU-lidmaatschap. Motief: "Turkije ligt in Azië". Maar ik wil er vergif op innemen, dat, als Maghreb-landen als Marokko, Algerije en Tunesië bij de EU willen komen, dit soort redeneringen plotseling niet meer opgaan. Trouwens, ligt Cyprus eigenlijk wel in Europa, of alleen het Griekstalige deel ervan? Of Guadeloupe, Frans Guyana, de Canarische Eilanden?

Neem de VS. De Islam-achtergrond van Turkije was binnen het Atlantisch Bondgenootschap nooit een probleem. Totdat het Turkse parlement de doortocht weigerde aan het Amerikaanse leger in 2003, op weg naar Irak. Nu wordt er (op een "dawa"-manier) gestreefd naar een militaire "regime-change" in Turkije, die liefst door de Europese Unie zou moeten worden gedekt. Inzoverre is Hirsi Ali volledig in lijn met Pentagon en State Department. Het Bush-regime, dat van een vervanging van de seculiere sociale zorg door "Faith-based" initiatieven een hoofdpunt maakt, ontzegt Turkije het recht, om een gelovige president, die het seculiere altijd heeft gerespecteerd, democratisch te kiezen!

Nee, Ajaan Hirsi Ali is geen Jeanne d'Arc. Eerder een Mata-Hari. Hoewel iets wendbaarder en slimmer.

---------------------------------------------
Hieronder, ter controle, de integrale tekst (vertaling NRC) van Hirsi Ali's opiniestuk in Die Welt van 9 mei 2007:




Tekening Bas van der Schot (NRC.nl)

Ayaan Hirsi Ali "Leger behoedt Turkije voor islamisering"

Uit: (11 mei 2007)

"Seculiere en liberale Turken zijn ruw wakker geschud uit een jarenlange sluimering. Het erfgoed van Atatürk dreigt te worden verkwanseld, niet door een inval van buiten maar van binnenuit, door Turken die uit zijn op een islamitische staat.

Sedert Atatürk is Turkije altijd verdeeld geweest tussen twee groepen: de ene wil de staat leiden op islamitische grondslag, de andere wil het publieke domein vrijhouden van de wil van Allah. De voorvechters van een plaats voor de islam in het landsbestuur, zoals premier Recep Tayyip Erdogan en minister van Buitenlandse Zaken Abdullah Gül en hun Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP), hebben opmerkelijk veel succes geboekt. Zij hebben gebruikgemaakt van het feit dat er een zeer krachtige strategie bestaat om met democratische middelen de democratie te ondergraven. Drie pijlers van die strategie verdienen nadere aandacht.

De eerste pijler is Dawa, een tactiek die teruggaat op Mohammed, de grondlegger van de islam. Dawa houdt in dat de islam permanent en vol overtuiging wordt gepredikt als een wijze van leven, inclusief een wijze van regeren. Iedere bekeerling is verplicht de islam weer aan anderen uit te dragen; zo ontstaat een volksbeweging.

De seculieren in Turkije hebben die pijler onderschat, en daardoor verzuimd net als de islamisten te dingen naar hoofd en hart van de kiezers. Volgens peilingen zou nog altijd zeventig procent van de kiezers Gül tot president kunnen kiezen als Erdogan erin zou slagen de grondwet zo te veranderen dat de president rechtstreeks kan worden gekozen. Eventueel protest van de seculieren tegen deze onmiskenbare volkswil klinkt irrationeel en ondemocratisch.

[Intussen heeft het Turkse parlement in meerderheid ingestemd met rechtstreekse verkiezing van de president. De verkiezingen worden nog voor de zomer gehouden. HR]

De tweede pijler is economische vooruitgang. Het valt niet te ontkennen dat toen de seculiere partijen aan de macht waren, de Turkse economie een puinhoop was. Sinds de ambtsaanvaarding van Erdogan heeft er een sterke groei plaatsgevonden, is de inflatie gedaald en zijn de buitenlandse investeringen gestegen.

De derde pijler houdt in dat men in een democratie twee soorten instellingen onder zijn macht brengt: die voor de vorming van de burgerij (onderwijs en media) en die voor de rechtshandhaving (politie, justitie en geheime dienst). Nadat een eerste poging tot een islamitische revolutie was mislukt in 1997, toen de strijdkrachten een ‘zachte coup’ pleegden tegen de gekozen islamisten, hebben Erdogan en zijn partij begrepen dat een geleidelijke aanpak zou leiden tot een meer duurzame macht. Zij beseffen ongetwijfeld dat volledige islamisering van Turkije slechts mogelijk is als zij greep krijgen op het leger en het Constitutionele Hof, de twee
instellingen die het seculiere Turkije mede in stand hebben gehouden.

De recente beslissing van het Constitutionele Hof om de voordracht van Gül voor het presidentschap ongeldig te verklaren, nadat de strijdkrachten hadden gewaarschuwd dat zij de hoeder van het secularisme zijn, is voor de islamisten slechts een tijdelijke tegenslag. Erdogan en Gül hebben nog een truc achter de hand.

Met dezelfde zelfbeheersing en geduld die hen zover hebben gebracht, kunnen zij hun doel bereiken door te blijven streven naar het lidmaatschap van de Europese Unie.
Goedwillende maar naïeve Europese leiders hebben zich door de heersende islamisten laten verleiden tot de uitspraak dat het Turkse leger onder civiele zeggenschap zou moeten worden geplaatst, net als de legers van de lidstaten van de EU.

Achteraf hebben de Turkse seculiere liberalen het allemaal aan zichzelf te wijten. Zij hebben de macht van Dawa onderschat, zij zijn er niet in geslaagd de economie te laten groeien, en zij hebben niet beseft dat er EU-lidstaten zijn gemanipuleerd.

Een belangrijk aspect van het liberalisme is echter dat je van je fouten kunt leren. De Turkse seculiere liberalen moeten hun eigen volksbeweging opzetten, die de boodschap van de vrijheid van het individu uitdraagt. Zij moeten de Turkse kiezers weer zover zien te krijgen dat zij de economie van het land aan hen toevertrouwen, en zij moeten de onderwijs-, informatie-, politie- en justitiële instellingen terugveroveren.

Zij moeten ook zorgen dat de EU-leiders begrijpen en respecteren dat het leger en het Constitutionele Hof niet alleen het land en de grondwet verdedigen, maar ook – en dat is misschien nog wel belangrijker – bedoeld zijn om de Turkse democratie te beschermen tegen de islam.

Het ware secularisme herstellen betekent niet zomaar een secularisme herstellen.
Het gaat om een secularisme dat opkomt voor de vrijheid en de rechten van het individu, niet het ultranationalistische soort dat een milieu creëert waarin Adolf Hitlers Mein Kampf een bestseller is, waarin de Armeense genocide wordt ontkend en minderheden worden vervolgd. Door zo’n nationalist is de Armeense redacteur Hrant Dink vermoord.

Deze combinatie van kwaadaardig nationalisme en roofzuchtige islam maakt dat de Turkse seculiere liberalen voor een grotere opgave staan dan alle andere liberale bewegingen van dit moment.

Ayaan Hirsi Ali was van 2003 tot 2006 Kamerlid (VVD). Ze is nu verbonden aan de conservatieve denktank American Enterprise Institute te Washington. © Los Angeles Times.

Werd vandaag ook gepubliceerd in In Europa Thuis. Duitse vertaling (Bigberta?) in In Europa Zuhause en Franse/Engelse versies zijn in voorbereiding.

Powered by ScribeFire.