Brussel is altijd het weeskind gebleven van de Belgische compromissen.De verschillende nationale overeenkomsten sinds de zeventiger jaren, apaiseerden (bevredigden) de twee grote regios/gemeenschappen met onverantwoorde overdrachten van geld en bevoegdheden.
Dat ging ten koste van de centrale (federale) regering en, zoals steeds meer blijkt, van de regio van het Brussels gewest.
Ter gelegenheid van het Verdrag van Maastricht, waarschuwden de belangrijkste Europese leiders (Thatcher, Schröder en Mitterrand) al de toenmalige Belgische premier (Dehaene), dat de enorme Belgische staatsschuld (meer dan 100% van het jaarlijks nationaal product), veroorzaakt werd door de "Belgische compromissen" en maar moeilijk tot de verdragsgrens van 60% zou kunnen worden teruggebracht voor het fatale jaar 1999.
Dat is dan ook niet gebeurd. De staatsschuld is nog steeds veel te hoog.
Maar de andere twee regio's (Vlaanderen en Wallonië) zwommen in het geld, tot voordat de crisis vorig jaar toesloeg.
Vlaanderen stelde bij voorbeeld een "jobkorting" in, exclusief voor inwoners van het gewest. Belastingkorting voor niet-werklozen, uitsluitend voor Vlamingen. De niet-Vlaamse collega's van de 300.000 Vlamingen die in Brussel werken, hadden het nakijken! Deze maatregel is nu door de nieuwe Vlaamse regering teruggedraaid, maar de separatistische NVA-component in die gewestregering zoekt dagelijks naar nieuwe "Vlaamse" regelingen, die het federale niveau in verlegenheid zouden kunnen brengen. Bij voorbeeld op het vlak van de ziekteverzekering en dat van de pensioenen.
Het arme Wallonië, lijdend onder de tweede industriële revolutie, die mijnen en zware industrie uit ontwikkelde landen heeft verjaagd, heeft desondanks financiële ruimte (en terecht!) om via haar "Marshall-Plan" de massa's werklozen te engageren in nieuwe productieve activiteiten. Voorbeeld: De luchthaven van Charleroi ("Brussel-Zuid") op bijna 60 kms van het Brusselse centrum. Niet alleen de luchthaven zelf, maar vooral de diensten die erdoor worden aangetrokken, jagen de Waalse economie aan. Terecht. En gelukkig. Het lijkt als twee druppels water op wat in het Duitse Ruhrgebiet gerealiseerd wordt.
Maar Brussel? Op dit moment de economische long voor zichzelf en de beide gewesten? Producent van 25% van het nationaal inkomen! (Met 11% van het nationale inwonersaantal.) "Ondergefinancierd". Dat is een politiek correct woord voor: VERWAARLOOSD!
Die verwaarlozing uit zich op vele gebieden. Het ONDERWIJS is een voorbeeld. Stel je even voor dat 800 (acht honderd) leerlingen in Brussel GEEN school kunnen vinden!! Het Brusselse onderwijs wordt dan ook niet gemanaged door de regio, maar door een surrealistische cluster van organen die door de Vlaamse en Waalse regio's worden bemand. Ongelofelijk! Niet verbazingwekkend, dat ouders die het zich kunnen veroorloven, Brussel ontvluchten. De tienduizenden Europese ambtenaren en - functionarissen in de regio vinden gemakkelijk hun oplossing: De EU financiert de extra kosten voor het privé-onderwijs aan hun kinderen.
En verwaarlozing uit zich ook in de economie: De oproepen van Brusselse werkgevers om de werking van het Gewest uit te breiden, taalvereisten te versoepelen, enz.: zelfs die oproepen worden genegeerd.
Ik spreek nu maar niet over de ruimtelijke ordening (de infrastructuur), die ofwel verwaarloosd, ofwel overontwikkeld wordt, tegen de belangen van de Brusselaars in.
En de cultuur? De KVS, de Koninklijke Vlaamse Schouwburg, past zich aan aan het Brusselse en internationale publiek. Ze creëert een schouwtoneel van Nederlandstalige Europese cultuur in het centrum van Europa. Reactie van de Vlaamse subsidiegever (de Vlaamse NVA-minister Bourgois)? - Dreigement om de subsidies in te trekken!! Het Nederlandse culturele Centrum "De Buren" probeert tegenwicht te geven, maar ontvangt slechts weinig steun uit eigen land.
Deze Nederlandse Brusselaar heeft zich aangesloten bij een Brusselse beweging die voor Brusselaars Brussel voorop wil stellen (ProBruXsel). Ik ben het niet altijd met de standpunten van mijn partijgenoten eens. Er zijn meerdere wegen die naar een terechte positie voor Brussel leiden.
Maar wat ons verbindt, dat is een besef van de onrechtvaardigheid die de positie van onze stad en onze regio heeft verslechterd tot een peil, dat onmenswaardig is.
Het zou beter zijn, als de Brusselse afdelingen van de grote partijen (de Parti Socialiste, het Mouvement Réformateur met zijn FDF-filiaal, de CDH) zich zouden inzetten voor Brussel als gemeenschap en gewest. Helaas is dat niet zo. Zelfs als men geëngageerd is in de Brusselse politiek, zoals CDH-voorzitster Joëlle Milquet, die schepen is in Brussel-stad, zelfs als men intelligent is als Elio di Rupo, voorzitter van de PS, kan men zich alleen maar een nauwere relatie Wallonië-Brussel voorstellen als oplossing van de problemen.
De kleinere partijen, vanuit Brussels perspectief, zijn de Vlaamse: De SP.a heeft zijn lot aan de anti-Brusselse standpunten van het NVA verbonden. NVA-voorzitter Bart de Wever oordeelt, dat Brussel geen bestaansrecht heeft, omdat het "het product is van 1830". De stad is "besmet" door het "Belgicisme" van de Belgische elite. Is dat de schuld van de 1,2 miljoen inwoners? De typisch Brusselse integratie is, naar mijn bescheiden mening, het resultaat van jarenlange inspanningen van de gewone Brusselaar. Een inwoner van de Marollen begint zijn zin in het Vlaams en eindigt hem in het Frans. Wat is daar mis mee? Om Brussel te verklaren tot Vlaamse stad (ook-Vlaamse stad) is het voldoende om in de Vlaamse gewestelijke constitutie op te nemen, dat er ook Franstalige en tweetalige Vlamingen zijn. West-Vlamingen en Limburgers zijn bij voorbaat akkoord.
Maar dat is te veel voor de oude Flaminganten die De Wever's achterban vormen.
Daarom moet er een NIEUWE speler komen in het Belgische politieke spel: Brussel.
Vlamingen in Brussel zouden er beter aan doen, om niet te vertrouwen op schijnbare voordelen die hun oorsprong vinden in de Egmont-achtige compromissen. Het is een vergiftigd "geschenk". Hun echte bondgenoten zijn hun Franstalige buren.
Franstaligen in Brussel, zouden er beter aan doen, niet meer te geloven in hun capaciteit om Franstalige Walen te overheersen. Olivier Mangain (van het FDF) wordt terecht door de Luikenaars en de inwoners van Namen en Bergen, gewantrouwd als een vertegenwoordiger van de vroegere overheersing door Brusselse bourgeois.
De Franstalige Brusselaars hebben niets te winnen bij een oudmodisch Belgicisme. Ze zijn ertoe veroordeeld, hun eigen stad te verdedigen. Samen met de niet- of half- Franstaligen.
Alain Deneef heeft vorig jaar een lovenswaardige campagne gevoerd, om de enen en de anderen te overtuigen. Tevergeefs. Op korte termijn. Maar wat niet is, zal nog komen. Begrijpelijkerwijs, heeft hij ervan afgezien, om het fragiele Brusselse bewustzijn over te leveren aan een enkele politieke beweging. Het zijn de Brusselse partij-afdelingen, die moeten veranderen. De Deneef-actie heeft daartoe bijgedragen. Vruchten te oogsten bij de volgende gemeentelijke- en regionale verkiezingen.
Hopelijk...
Technorati Tags: Belgium, Europe, Brussels, Separatism, City, Governance,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties worden gemodereerd. Even geduld!