Zwitserland hult minaretten in totaalsluier: Kan het islamistischer?

... [De per referendum opgelegde maatregel] komt namelijk onverkort uit het boekje van ... de fundamentalisten voor wie men nu juist zo bang is!
Wat wil het minarettenverbod namelijk?
Precies hetzelfde als de Taliban met de burkaplicht beogen: Verhullen, onzichtbaar maken. Het vreemde, het andere, niet te hoeven zien.
Wat je niet ziet, is er niet.
Als de islamisering van Europa ergens ooit begonnen zal zijn, dan is dat in het Zwitserland van eind 2009....

Over het Zwitsers minarettenreferendum en de democratie in Europa

Bij heel kleine kinderen begint het al: Onbekend eten op je bordje? - Kindje slaat de handjes voor de oogjes en wil het niet zien.
Wat je niet ziet, is er niet.
Als we ouder zijn, noemen we dat wegdenken van ongemakkelijke beelden: "respect".
Respect voor de doden: lijkwade.
Respect voor de vrouw: hoofddoek, pruik of zelfs burqa.
Maar eigenlijk willen we het lijk niet zien, want het is niet meer van onze wereld. Het dwingt ons, te denken aan onze eigen dood.
Als we het niet zien, is het er niet.
Voor mannen is de charme van een vrouw vaak ook iets van een andere wereld, die ongecontroleerd, oncontroleerbaar en onzeker makend is. Daarom: verhullen, bedekken, wegstoppen.
Wat je niet ziet, is er niet.

Maar je ziet het toch telkens weer.
Het dringt zich op.
Je hebt er toch niet om gevraagd?

"De buurt is zo veranderd. Vroeger had je gezellige buurtwinkels. Nu alleen nog maar Turkse groenteboeren en Marokkaanse wasserettes.
M'n kinderen, die hebben het goed bekeken. Die wonen in Almere. Wij zijn alleen achtergebleven. Met nog een paar oudjes.
Wat zegt u? - Dat in buurten waar geen buitenlanders zijn, die winkels helemaal verdwenen zijn?
Ja, dat zal wel. Maar wat heb ik daaraan?
Van mij mogen die Marokkanen bidden tot ze een ons wegen. Echt waar. Maar het is van de gekke, als ik hier op m'n oude dag nog een minaret voor de deur krijg. Daarom ben ik gaan stemmen bij het referendum. Ze mogen hier zijn, van mij. Als ik het maar niet merk."

Van de zestiende tot de negentiende eeuw waren in de Republiek der Verenigde Nederlanden (boven de grote rivieren) rooms-katholieke kerkgebouwen verboden.
Het was niet verboden om RK te zijn. Dus er ontstond een soort koffieshop-tolerantie.
Als de rooms-katholieke gebedsruimten niet van buiten als zodanig herkenbaar waren, de gelovigen een extra belasting betaalden (een soort "kopvoddentax" of dhimmi-belasting) en, vooral, er geen torens met klokgelui te horen en te zien waren, dan kon het ermee door.
Ooit noemde men zulks: repressieve tolerantie.

Als, met wederzijds goedvinden, en onder overhandiging van een al dan niet legaal afkoopgeld, de minderheid zich voor de meerderheid onzichtbaar maakt (ofwel: de zwakkere zich voor de machtigere verhult), dan zijn we terug in de wereld van voor de Amerikaanse en Franse revoluties. Werelden waarin gelijkheid voor de wet niet vanzelf sprak.

De uitkomst van het Zwitserse referendum tegen de bouw van nieuwe minaretten is dubbel ironisch.

Ten eerste, het gebruik van het referendum zelf.
Het is nog maar kort geleden, dat in Zwitserland ook vrouwen mogen meestemmen. Daartegen hebben de mannelijke stemgerechtigden zich jarenlang, per referendum, verzet.
Het referendum, door sommigen beschouwd als het summum van directe democratie en gelijkheid voor de wet, blijkt echter maar al te vaak middel om die principes nu juist te ondergraven. Onlangs nog, sprak een meerderheid van de stemgerechtigden in Californië zich per referendum uit tegen het al drie jaren bestaande homohuwelijk. En, om in Zwitserland te blijven, aan het begin van de vorige eeuw besloot het Kanton Aargau (tussen Zürich en Basel) per referendum, om het ritueel slachten (door Joden) te verbieden, evenals de handel in dergelijk vlees. Dit verbod bestaat nog steeds!
Dat zegt echter nog niets over het volksreferendum of de directe democratie, op zich. Wel blijkt, dat het vaak een werktuig is van mensen die angst voor het nieuwe en angst voor de ander exploiteren. Naar mijn bescheiden mening, moet dit via democratische middelen aan dergelijke mensen onmogelijk gemaakt worden. Maar daarover meer in het Wilders-debat.

In de tweede plaats ligt de ironie in de per referendum opgelegde maatregel.
Die komt namelijk onverkort uit het boekje van ... de fundamentalisten voor wie men nu juist zo bang is!
Wat wil het minarettenverbod namelijk?
Precies hetzelfde als de Taliban met de burkaplicht beogen: Verhullen, onzichtbaar maken. Het vreemde, het andere, niet te hoeven zien.
Wat je niet ziet, is er niet.
Als de islamisering van Europa ergens ooit begonnen zal zijn, dan is dat in het Zwitserland van eind 2009. Precies het tegengestelde dus van wat de invloedrijke Duitse anti-Islam-publicist Henryk Broder vandaag beweert. Niet de verlichting heeft een slag thuis gehaald, maar de machten van de duisternis, van de verduistering, de negatie en de ongelijkheid.

Als Wilders met zijn anti-hoofddoeken-taks in de spiegel kijkt, ziet hij Osama Bin Laden.
Als Filip de Winter ook in Vlaanderen de minaretten wil verbieden en hij kijkt in de spiegel, dan ziet hij de ayatollah Khomeini.

Maar ik spreek van ironie. Niet van drama. De wereld vergaat niet met het minarettenverbod in Zwitserland.
Het is namelijk zo, dat de overgrote meerderheid van de ja-stemmers in het Zwitserse referendum zonder enige twijfel gemotiveerd zijn door hun gehechtheid aan de eerbiedwaardige Zwitserse democratische traditie, geboren uit verzet tegen de middeleeuwse praktijken van de Rooms-Katholieke Kerk. Ze zijn bang (gemaakt), dat het vreemde, het nieuwe, een terugkeer naar de oude ongelijkheid zou betekenen.
Zodra ze zullen merken, dat hun stem voor een symbolische verhulling van het vreemde, in de kaart speelt van ondemocratische machtsmakelaars, zullen ze zich daarvan afwenden.


Zo sterk is de democratie intussen wel in Europa.
Houden we het hoofd koel en gaan we in serieuze dialoog met de mensen die zich (terecht) bedreigd en gemarginaliseerd voelen. Ze krijgen nu nog te veel symbolen voorgeschoteld, om hun angst en woede op te koelen.
De toekomst is niet aan een remake van het verleden, waarin machthebbers zich handhaafden, door tegenstelingen tussen bevolkingsgroepen aan te wakkeren. De toekomst is aan zelfbewuste en goed geïnformeerde mensen, die echte transparantie aandurven.
De torens van het Wereldhandelscentrum in New York, die van de hotels in Abu Dhabi, die van de Europese Unie in Brussel, die van de Keulse Dom en die van de Moskee Al-Gharb in Casablanca zullen allen naar dezelfde heelal verwijzen.
Wat je niet ziet, komt er toch.
Onze Toren van Babel zal tot in de hemel reiken!


Technorati Tags: Switzerland, Minarets, Referendum, repressive Tolerance