Wilders vlucht vooruit naar Ground Zero. What to do?

Ik kan er niet omheen, te erkennen dat het best knap gedaan is door Geert Wilders (en/of door de spindoctorij die achter hem zit), de laatste dagen.
Juist toen hij dreigde opgesloten te raken in het Hollandse geven-en-nemen van het maandenlange formatie- annex gedoog-proces, wist hij de aandacht af te leiden met een nieuwe welgemikte provocatie: Gaan spreken op de SIOA-anti Cordoba Centrum demonstratie op 9/11 in New York City.
Vlucht voor de realiteit
Als bij toverslag, gaat het niet meer over de 18 miljard bezuinigingen (zonder lastenverhoging) op allerlei zaken die voor Henk en Ingrid belangrijk zijn. Wilders’ beloofde steun aan beperking van uitkeringsrechten, huurtoeslagen, kinderopvang, thuiszorg en medische zorg, om er maar een paar te noemen, zijn evenzoveel bommen onder de eenheid in zijn “fractie” en onder de steun die hij van de door hem misleide kiezers geniet. Die bommen zijn voorlopig nu even van tafel. Het gaat weer over Wilders zelf.
Dat schijnt de bedoeling te zijn, althans. Met zijn Duitse initiatief in een vorige formatiefase (gaan spreken in Berlijn op 2 oktober op een bijeenkomst die wordt georganiseerd door de Duitse haat-blog PI), had Wilders minder succes.
Schandelijk misbruik van het verdriet van de 9/11 slachtoffers
Bijna geen Nederlandse journalist, commentator of politicus, die nagaat, waarom het in New York werkelijk gaat: Een initiatief van dialoog- en integratie-gerichte moslims voor een cultureel centrum, niet OP, maar in de buurt van Ground Zero, waarin onder andere een islamitisch gebedscentrum is opgenomen. De New York Times van 8 augustus geeft een achtergrondartikel, waarin de groeiende brutaliteit van de Amerikaanse moslimhaters wordt beschreven: Eerst gebruikten ze drogredenen als “architectuur past niet in onze woonomgeving”, en dergelijke. Nu komen ze er openlijk voor uit, dat moslims per definitie “On-Amerikaans” zouden zijn. Zoals een commentator schreef: “Het is walgelijk, dat de moslim-bashers nu over de ruggen van de familieleden van de 9/11 slachtoffers heen, hun agitatie doordrijven.”
Ik betoog hier steeds, dat de angst- en haat-zaaierij weinig of niets met de Islam en de veronderstelde “achterlijkheid” van moslims te maken heeft. De moslims zijn gewoon op het ogenblik het gemakkelijkste doelwit voor demagogen, die zich als “verlosser” willen stylen. Inclusief het Lijden dat Verlossers in de Christelijke en Shia-tradities zich nu eenmaal ook moeten kunnen toe-eigenen. Rond 1950 waren het de Communisten en hun geestverwanten, die het doelwit waren van de heksenjacht van Senator McCarthy en zijn HUAC (House Committee for Un-American Activities). Het woord “Socialist” is nog altijd taboe in de VS: Je moet “liberal” zeggen. Nog eerder waren het uiteraaard de negers (zwarten) die als een “on-integreerbare” tsunami werden gezien, en, om u de gelegenheid te geven om “Godwin!” te roepen: de Joden, zij het dan vooral in Europa. Maar wat niet is, kan nog (terug-)komen.
De verplichte disclaimer
Laat ik hier nog even ook de verplicht geworden “disclaimer” invoegen: Ik wil helemaal niet beweren, dat alle moslims, communisten, zwarten en Joden lieverdjes zijn/waren. Nu en vroeger liepen en lopen er bij deze categorieën evenveel terroristen, misdadigers, verkrachters en ethnic cleaners rond als bij andere “cultuur”-groepen, Christenen inbegrepen. En ja hoor, bij alle genoemde gewelddadige fanatiekelingen zijn er steeds opnieuw, die zich beroepen op hun godsdienst, respectievelijk culturele tradities of ras, om hun gedrag en daden te rechtvaardigen. Dat geldt trouwens evengoed voor niet-godsdienstige fanatici, zoals sommige anarchisten en libertairen.
Wat hierboven staat, mag je van Wilders en zijn voorgangers niet zeggen. Dan ben je een “cultuurrelativist”, en liefst nog een “eliaire” ook. Hitler (godwin!) en Stalin (vanaf 1935)  gebruikten in plaats van “cultuurrelativist” het woord “cosmopoliet”. Dat betrof  joden, die immers in beginsel “heimatlos” waren samen met hun niet-joodse vrienden. Hele beroepsgroepen, zoals sociologen, economen, psychiaters en in het geval van Stalin ook artsen (het zgn. “artsencomplot” 1949) werden verdacht gemaakt en in de ban gedaan. In een volgende fase probeert de racistische demagoog te bewijzen, dat de “meelopers” van dergelijke groepen het volk bewust misleiden, omdat ze deel zouden uitmaken van een wereldcomplot, in het huidige geval, om de sharia in Europa en Amerika in te voeren. De hoax van de “Wijzen van Zion” (Tsaristisch-Nazistisch, eind 19e eeuw), en die van de zgn. alom aanwezige Moslimbroederschap, moeten dat aantonen. Als je verder in de geschiedenis teruggaat, kom je dergelijke angst- en haatzaaierij steeds opnieuw tegen. Tegen de vrijmetselaars (18e-19e eeuw), tegen de protestanten en tegen het Vaticaan en, om maar niet verder te graven, tegen de “heksen” (15e- en 16e eeuw). Die laatste wordt achteraf begrepen als een verzet tegen de moderne tijd, waarin de vrouw een min of meer gelijkwaardige rol aan die van de man ging spelen.
Ziehier dus het patroon: angst voor- en verzet tegen-, veranderingen wordt opgepakt door zelfbenoemde “verlossers”, dan een zondebok zoeken en die vervolgens demoniseren.
Terug naar Geert Wilders.
Zodra het concreet dreigt te worden en oplossingen in zicht komen voor werkelijk bestaande problemen, begint hij te spartelen als een duivel in een wijwatervat. New York 9/11 is voor hem een zorgvuldig voorbereide vlucht naar voren.
De “socialisten” worden in het PVV-program al gelijkgesteld met nationaal-socialisten. (Wij schreven daar over. Niemand pakt het in Holland op.) Nu hij officieel van mening mag verschillen met zijn toekomstige regeringspartners over het karakter van de Islam, kan hij ongestraft de terroristische aanval van Al-Qaeda op het WTC en het Pentagon omschrijven als: “EEN MISDAAD van DE ISLAM”. Aangezien de Nazis volgens hem en zijn PI- en Geller bondgenoten, door de Islam werden geïnspireerd (de fameuze Mufti van Jeruzalem) en eigenlijk bij uitstek “socialisten” waren, zijn alle progressieven, iedereen die op matiging aandringt, dus ook misdadigers.
Bij PI gaat dat erin als koek, natuurlijk. De loodzware last van de Duitse “Kollektivschuld” aan de holocaust, kan worden afgeschoven op socialisten en moslims. “En kijk eens hoe ze nu weer opnieuw samenspannen!”Maar ook de talrijke “jongste-dag” fanatici in de VS weten er weg mee. Armageddon staat voor de deur!
Bovenstaande redenering kun je natuurlijk niet genoeg herhalen. Ze heeft de “zwakte”, dat ze rekening houdt met het feit, dat de geschiedenis, de maatschappij, enzovoort, gecompliceerd zijn. Maar ze heeft het enorme voordeel, dat ze niet gemakkelijk te weerleggen valt.
Echter, om het “tij te keren” is ze onvoldoende: Er zit geen aantrekkelijk alternatief in voor de rassencultuur-demagogie. Ze spreekt niet van de echte problemen, waar “Henk en Ingrid” mee te maken krijgen op hun werk, in hun buurt en op school. Ze kan maar al te gemakkelijk, ook al is dat onrechtvaardig, worden afgedaan als “elitaire praatjes”.
Geen problemen ontkennen, maar oplossingen aandragen
Toch bestaan er genoeg voorbeelden van bereikte oplossingen voor de immigratie- en cultuur-spanningen. Het probleem is, dat die kleinschalig zijn. Ze zijn te vinden in stadsbuurten in heel Europa (en in de VS ook), waar men gekozen heeft voor wat men in Nederland de “Vogelaar”-aanpak is gaan noemen. In plaats van alleen te zoeken naar problemen en die met politie- en repressie-maatregelen te bestrijden, kijkt men ook naar de mogelijkheden, naar de ongebruikte kracht, van de verschillende bevolkingsgroepen, samen en afzonderlijk, in een immigratiewijk. Daarom was de benaming “krachtwijken” helemaal zo slecht niet gekozen.
Day-to-day emancipation: It Works!
Een simpel voorbeeld: In een Rotterdamse wijk klagen de (oudere, want hun kinderen zitten met hun kroost in een Vinex-wijk) autochtone bewoners erover, dat de bakker, de slager en de groenteboer er niet meer zijn, zodat het niet meer “gezellig” is en men zich op zichzelf voelt teruggeworpen. “We komen nauwelijks de deur meer uit”. In de wijk zijn er echter twee Turkse groenteboeren met prima verse en gedifferentiëerde aanvoer, drie Marokkaanse slagers, die voor de liefhebbers ook varkensvlees verkopen en twee allochtone bakkerij-winkels, plus een avondwinkel, gerund door Pakistanen. Die hebben de ruimte gekregen, omdat Albert Heijn en zelfs de Aldi het niet meer zien zitten, want er is te weinig koopkracht. Bengalezen drijven sinds een aantal jaren een stomerij. De lokale ontwikkelingsprojectleider vond samen met de “marinier” (politieman) van de buurt een uitweg: Excursie van de oudjes naar Friese dorpen, waar geen donkerhuidige lieden zich gevestigd hebben. Ontmoeting met de plaatselijke bevolking. De Friezen hebben helemaal geen plek meer om iets te kopen in hun dorp. Terug naar Rotterdam. Gesprekken met de lokale middenstand: aanbod meer aanpassen aan de mogelijke klanten. De groepen bij elkaar gebracht. De autochtonen hebben begrepen, dat alleen dank zij de immigratie en de ondernemingszin van de immigranten, er überhaupt nog buurtwinkels zijn. De middenstanders zijn blij met meer klandizie. Wederzijdse aanpassing. Het kost even tijd, maar de vriendelijke zoon van de Turkse groenteboer die twee keer per week de bestelling van oude Henk en oude Ingrid komt opnemen en bezorgen, wordt een huisvriend. De schoonzoon van Henk vindt voor hem een baan die recht doet aan zijn opleiding aan het HBO tot computerspecialist.
Dat dus.
Deze Henk en Ingrid stemmen geen PVV meer en hun Vinex-kinderen ook niet. Vader Özgun, de groenteboer, heeft de praatjes van de “Kalief van Keulen” niet meer nodig. Hij voelt zich eindelijk aanvaard op de plek waar hij werkt en woont. De Paul Scheffers (PvdA, helaas) van deze tijd hebben het mis, als ze zeggen, dat de inspanningen voor integratie alleen en uitsluitend van de immigranten en hun kinderen moeten komen. Het zijn moeilijke perspectiefwisselingen van twee of meer kanten. Dat het succes heeft, bewijst de studie van het Sociaal-Cultureel Planbureau van december 2009. Vrijwel overal waar in Nederland op die manier actie is ondernomen, blijken de bewoners zich gelukkiger en veiliger te voelen. De stemmers op Wilders komen uit woonplekken, waar de immigranten (nog) NIET zijn komen wonen. Waar de angst heerst.
Tony Judt, de een paar dagen geleden te vroeg gestorven Britse historicus/filosoof analyseert, beter dan ik het kan, de ziekte van deze tijd in zijn laatste boek Het Land is Moe, verhandeling over onze ontevredenheid (Contact, 239 pp, €19,95). Hij schetst de contouren van een democratisch, sociaal-democratisch, alternatief voor de compradoreneconomie van deze tijd. Maar het zijn alleen de contouren. Gelukkig is de Nederlandse vertaling prompt gekomen. Anders dan de recensente in NRC-Handelsblad, vind ik Judts boek inspirerend. (Overweeg ook: De vergeten twintigste eeuw.) Maar het is, opnieuw, niet genoeg.
Back to Basics!
Mijn referentie, vergeef me mijn ouderdom, is de campagne, die we in 1962/63 opzetten, om de door koude-oorlogs-rhetoriek platgeslagen mensen te mobiliseren. Voor meer vrijheid, tegen de Vietnam-oorlog. Wilders is alleen te verslaan, door naar zijn kiezers toe te gaan en eerlijk met hen te spreken over de problemen en hun mogelijke (niet: fantastische) oplossingen. De oplossing van het Wilders-probleem ligt hier en niet elders. Ik gruw van de afwachtende mentaliteit van degenen die in Nederland verantwoordelijkheid dragen, maar die niet opnemen. De management-boeken-lezers die de linkse schuilkerken bevolken, kortom. En ook de SP, die schaamteloos, jarenlang en tot voor kort, de mensen misleidde over de Europese Unie. Ze zijn, de SP, buitenproportioneel afgestraft door Wilders in 2009, die hun concept gauw heeft overgenomen en nu een anti-Nederlandse en populistische afvaardiging in het Europese parlement heeft, die een schande voor ons allemaal is.
Wat te doen, dus?
Eén van de achilleshielen van de komende bruine formatie VVD-PVV-CDA is de Eerste Kamer. Die wordt getrapt verkozen via de provinciale staten in 12 provincies. Volgend jaar maart. Een idee: Teach-Ins organiseren in alle provincies, de leugens van Wilders en zijn kornuiten aan de kaak stellen, alternatieven bespreken. Wat vijftig jaar geleden kon, kan nu nog steeds.
From Krapuul, the victory starts!
This is my personal opinion. The call to action is mine, not authorized by Krapuul. But I feel, there is urgency. Wilders can be stopped only here. Take away his legitimization by democratic means. In the absence of courageous politicians, ACT!!
Previously published at Krapuul and at In Europa Thuis and consequently At Home in Europe (Euractiv).