PvdA: Uruzgan, Europa en Integratie

Een RODE Kerst?

Integratie
Frits' Abrahams vrouw in de NRC van 21/12 in de column Een RODE Kerst?:

"Ik weet alleen dat hij (Wouter Bos, HR) een afwezige partijleider is. Het integratiedebat laat hij helemaal aan Ella Vogelaar over, een prima mens, maar ze kon wel wat meer steun uit de top krijgen.”

En Lodewijk Asscher, samen met Ahmed Marchouch gaan hun eigen Amsterdamse weg in dit debat. Mijn reactie binnenkort.

Europa (Europees Verdrag)
René Cuperus in de Volkskrant en op de PvdA- website (17/12/2007):

Vier keer kraaide de haan van het Europese kiezersbedrog. De eerste maal kiezersbedrog was het überhaupt houden van een referendum over de Europese Grondwet. Het tweede kiezersbedrog betrof een illusionistenact à la Hans Klok: hoe men ‘het Franse en Nederlandse nee’ wegonderhandelde en het Grondwettelijk Verdrag alsnog verving door een juridisch volledig identiek Hervormingsverdrag.
De haan kraaide voor de derde keer toen ons een tweede referendum werd onthouden over dat zogenaamd nieuwe verdrag. En nu is er dan als climax van kiezersmanipulatie de ‘’we leggen het u nog één keer uit’’-reclamekaravaan van de altijd branieachtige Frans Timmermans.
Die toert nu met tomatensap en spiegeleieren het land door om de door hem zelf aangerichte Europakater onder de bevolking te bestrijden.

Nou nou! Ik houd wel van bloemrijke taal. Maar dit is overkill. Over de noodzaak van Europa, het opportunisme van sommige Europa- (Verdrag) tegenstanders en een pakje raadgevingen aan "branie-achtige" Frans Timmermans (een gezellige Limburger met verfrissende intellectuele uitstraling), heel binnenkort, alhier.

Afghanistan
NRC, vandaag (21/12) over vermoedelijke misleiding van de Arnhemse rechter in de zaak van de marinier Eric O. door officieren van het corps ter rechtszitting:

Het tv-programma Nova, dat ook over de opnamen beschikt, citeerde gisteren uit een heimelijk opgenomen gesprek met een commandant: „Ik heb [Eric O.] ook de hand boven het hoofd gehouden, omdat het een collega is en uit eerbied naar het korps toe. Dat-ie fout is, dat weet ik wel, want er was helemaal geen aanleiding om te schieten.”

De gesprekken, negentien in totaal met een totale lengte van circa tien uur, zijn heimelijk opgenomen door sergeant-majoor der mariniers John Hoekendijk, een getuige van het OM tijdens het hoger beroep. Hoekendijk deed in maart van dit jaar aangifte van achterhouden van belastend bewijsmateriaal door de leiding van de mariniers en van bedreiging, intimidatie en machtsmisbruik.

De wilde schietactie van O. vond plaats in Irak, in 2003. Er waren ook andere ongerechtigheden, zoals de militaire politie, die "Guantanamo"-achtige verhoormethoden toepaste op verdachten. Hierover werd destijds (oktober/november 2006) hier geschreven (label: Minister (Henk) Kamp in de zijkolom). Dezelfde militairen zitten nu, zonder te zijn gecorrigeerd in Uruzgan.

In een volgende post: Waarom ik vind, dat de PvdA "nee" had moeten zeggen tegen verlenging van de Uruzgan-missie.

Daarom in debat over: De prijs van de politiek: Interview met Martijn van Dam, Uruzgan-woordvoorder van de PvdA.
Door Aukje van Roessel (De Groene Amsterdammer, Kerstnummer - [link voor abonnees])

Van Dam: ''Het dilemma was: óf Nederland óf niemand. Moet je dan op je strepen blijven staan? Dan wordt het bijltjesdag in Uruzgan. Dan werken we niet mee aan de strijd tegen de internationale terreur. Ik wil niet de consequenties van weggaan dragen. ''

Europa en integratie van immigranten(-kinderen) komen in deze kerstdagen ook aan de orde. In verband met de Partij van de Arbeid, tien maanden na toetreding tot de regering.

Bij De Lage Landen wordt het een rode kerst!

Brussel: Burgemeester Thielemans geëerd door AFF

"De Morgen" vandaag:

Thielemans krijgt prijs van antifascistisch front

De Brusselse burgemeester Freddy Thielemans (PS) heeft een prijs in
ontvangst genomen van het Antifascistisch Front (AFF). Het gaat om een
rode driehoek die symbool staat voor de strijd tegen onverdraagzaamheid
en toenemende onmenselijkheid.
Thielemans krijgt de onderscheiding omdat hij de betoging tegen de islamisering van Europa op 11 september heeft verboden.
Het AFF deelt de onderscheiding al twaalf jaar uit. Ze ging voordien ook al naar een Brusselse burgemeester. François-Xavier de Donnea (MR) kreeg de prijs al eens omdat hij in Brussel een congres van het Vlaams Blok had verboden. Zijn partijgenoot Louis Michel (MR) kreeg de prijs
voor zijn oproep om niet meer te gaan skiën in Oostenrijk, nadat Jorg Haïder er de verkiezingen had gewonnen. (belga/edp)

Terecht. Thielemans liet zich in augustus/september dit jaar niet intimideren door de anti-islamistische aktivisten van SIOE uit Engeland en uit Denemarken. En nog minder door Ulfkotte en zijn bogus-beweging die met behulp van het Vlaams belang trachtten om hem via de Belgische Raad van State onder druk te zetten. Gefeliciteerd, Freddy!


Powered by ScribeFire.

Doekle Terpstra in actie tegen de verWildering in Holland

In Trouw van 30 november een hartekreet uit onverwachte hoek. Doekle Terpstra, voorzitter van de HBO-Raad keert zich hard en emotioneel tegen het nieuwste initiatief van Wilders:

Ik weet het, boosheid is een slechte raadgever. Toch word ik tot op
het bot uitgedaagd en wordt mijn gemoed door Geert Wilders wel erg op
de proef gesteld. Vol bravoure kondigt hij aan dat hij een film gaat
maken waarin hij de islam neerzet als een fascistische religie. Dat
doet een man die zegt dat hij het beste met Nederland voorheeft.

Maar ondertussen schept hij er genoegen in mensen bewust te schofferen
door de religie waar zij (mede) hun identiteit aan ontlenen af te
schilderen als een kwaadaardige bron. Volgens Wilders kan de Koran
worden ingedikt tot het formaat van de Donald Duck.

De 262 reacties (5 december 's-avonds) op de website van Trouw zijn sterk verdeeld. De helft ondersteunt enthousiast het appèl van Terpstra, de andere helft valt uiteen in een kategorie mensen die elke boekgebaseerde godsdienst verwerpen en daarom in hun vuistje lachen bij Wilders' donquichotterie, en andere kategorieën die iets hebben tegen "cultuurrelativisme". De laatsten weigeren om te aanvaarden, dat je respect dient te hebben voor overtuigingen, ook al ben je het met hun grondslagen niet eens.

De samenleving van mensen met uiteenlopende geloofsovertuigingen kan niet functioneren, als ze zich overgeeft aan nierenproeverij. het enige wat we van elkaar te beoordelen hebben, is, of we ons aan de wet en aan het fatsoen houden. De overgrote meerderheid van Christenen en niet-christenen doet dat. Wie dat niet doet, dient te worden gecorrigeerd. Los van de motieben die hij/zij voor dat gedrag aanvoert, als die gebasserd zijn op interpretaties van boeken die niet in de grondwet zijn opgenomen.

Kortom: het debat gaat verder in de lage landen. Een goed teken is, dat nu ook meer leden van de politiek-sociale bovenbouw, zoals Terpstra (ex-CNV) zich uiten.

Powered by ScribeFire.

Brussel : Vlaams Belang Verdwaald in de Tuin van Babylon?

Ploef! Daar valt post in onze Brusselse brievenbus. Wat zal het zijn?
Deze keer is het een kleurig drukwerk van het Vlaams Belang. De voorkant in het Nederlands:

De andere kant in het Frans:

Brussel is immers tweetalig. Daaraan dient een politieke partij zich te houden, ook al is het onwaarschijnlijk dat veel leden van de Brusselse Franstalige meerderheid ooit op het Belang zouden stemmen. De folder is waarschijnlijk vooral bedoeld om indruk te maken op het Vlaamse platteland: “Kijk maar – ons Belang pakt zelfs Brussel aan!”.

Beledigd en van mijn stuk gebracht door deze ongewenste intrusie, ging ik op zoek naar de horecagelegenheid “Jardin de Babylon”, waarvan een foto in de folder (zie verderop) moest aantonen, hoe erg het al is met de “Islamisering” van Brussel. Ik vond de genoemde Tuin nog niet, maar bezocht wel de enige “Jardin de Babylone” die de Brusselse telefoongidsen vermelden. Die staat in Etterbeek, één van de negentien gemeenten van het Brusselse Gewest. Er is er nog een, in Evere, maar dat is een faciliteitengemeente buiten het Gewest, en ook deze duidt zich op correcte Franse wijze aan met een “e” achter Babylon.Het geval wil, dat de “Jardin de Babylone” wordt gedreven door ... christelijke Armeniërs, goed geïntegreerd, het tegendeel van Talibans en trotse voerders van de Belgische vlag, heden ten dage het symbool van duizenden Brusselaars en Belgen die genoeg hebben van het communautaire gesteggel.

Onthulling van de ontmoedigende stompzinnigheid van de VB-leiding, die tikt op het woord “Babylon”, zonder te beseffen, dat, als je Genesis mag geloven, de Vlaamse taal niet eens zou bestaan, als Jahweh niet in Zijn toorn, de bouwers van de Toren had geslagen met taaldifferentiatie: De werkers aan de torenbouw, die aanvankelijk allemaal, ook de Hebreeuwse gastarbeiders, dezelfde taal spraken,
verstonden elkaar en hun Sumerische bazen niet meer. Babylonische
spraakverwarring. Uw blogger zoekt daaruit vandaag een uitweg.

Het VB in slachtoffer-rol
Het geschrift is een (wat vertraagd) resultaat van de 11-september manipulatie van het VB. Over de ruggen van de Duitse anti-islamist Ulfkotte en die van het SIOE (“Stop Islamisation of Europe”), die een manifestatie in Brussel wilden houden, organiseerde het VB zijn eigen provokatie, in funktie van de Belgische regeringscrisis. Resultaat: Ulfkotte verplaatste zijn manifestatie naar Keulen, het SIOE demonstreerde tamelijk vreedzaam op het Leopoldsplein, terwijl het Vlaams Belang met vlaggen en wimpels zich op het Schumanplein verzamelde. De belgische Federale politie, de vroegere Rijkswacht (Gendarmerie), liet zich niet kennen en ging onnodig hard tekeer tegen het handjevol (prominente) VB-manifestanten. Daarvan wordt de schuld aan de burgemeester van Brussel-Stad, Thielemans, gegeven, maar de goede man heeft totaal geen commando-bevoegdheid over deze politie. Wie dan wel? Een goede vraag...

Een misselijkmakende hetze
Het VB kon dus de boven afgebeelde foto blij incasseren als wapen in zijn strijd. En maakt daarvan een ruim gebruik in het drukwerk dat in mijn-, en in beginsel alle-, Brusselse brievenbussen wordt bezorgd. Niet meer door de belgische Post (sinds daartegen in Schaarbeek werd geprotesteerd), maar door vrijwillige folderaars of door anderen die daarvoor door het VB betaald worden.

Ik moet u zeggen, toen ik het akelige geschrift las, voelde ik me evenzeer in mijn privacy aangetast, als toen in juni drie inbrekers in de vroege morgen mijn huisdeur forceerden en mijn portable kwamen stelen. Wie mijn post daarover heeft gelezen, weet, dat het om drie nozems van Marokkaanse afkomst ging. Uit de Brusselse gemeente Molenbeek. Kun je nagaan!
Want het hele tweetalige pamflet, van begin tot einde, is één lange belediging van het fatsoen!

Kijk maar:

Alsof Brussel geen andere problemen heeft, valt het VB meteen met de deur in huis:
1. “een paar honderdduizend moslims...”: nauwelijks 80.000 mensen afkomstig uit landen waar de Islam een belangrijke religie is. Hoeveel daarvan zijn praktiserend?
2. “... op talrijke markten voelen autochtone Brusselaars zich niet meer thuis.”: Ik ging vandaag weer eens kijken op de enorme Anderlechtse dagmarkt, en zag inderdaad vele Turkse en Noordafrikaanse verkopers en kopers, maar de grote meerderheid van de bezoekers was kennelijk helemaal niet Islamitisch. En ze zagen er niet uit, of ze zich niet thuis voelden.
3. “ ... De islamitische bevolking is steeds minder bereid om zich in te burgeren ...”: Absoluut onjuist! Als ik het gedrag van de grootste groepen immigranten in Brussel uit Islamitsche landen, de Turken en de Noordafrikanen, vergelijk met dat van bij voorbeeld de Vlaamse immigranten in het Midden-Westen van de VS, dan zie ik dat de Turken zich, net als de Vlamingen, dicht bij elkaar hebben gevestigd, maar dat ze, anders dan die Vlamingen, vrijwel onmiddellijk zijn gaan deelnemen aan de plaatselijke economie – eerst met kleine jobs, later met kleine bedrijven en als huiseigenaars voor de na hen komende Poolse gastarbeiders, en nu als villabezitters in Waals-Brabant. Marokkanen en andere Noordafrikanen wonen niet dicht bij elkaar, maar verspreid over de hele aglomeratie, met uitzondering van enkele moeilijkke wijken in Molenbeek en Schaarbeek. Je vindt hen terug in alle mogelijke beroepen en functies. Logisch ook, dat ze figureren op de lijsten van alle normale partijen voor gemeenteraadsverkiezingen. De Belgische (en Brusselse) ontspannen houding tegenover nieuwkomers, maakt, dat de integratie duidelijk veel soepeler verloopt, dan in landen die daar krampachtig over doen.
4. “De Islam is waarschijnlijk al de belangrijkste religie in Brussel.”: Wat is “belangrijk”? De overgrote meerderheid van de Brusselaars is, of voelt zich, nog steeds katholiek (of vrijmetselaar, dus anti-katholiek, althans anti-klerikaal). Kunnen de Moslims er iets aan doen, dat voor de grote meerderheid, hun christelijke religie van weinig belang meer is?
Nou ja, en zo gaat het door: 8 volle bladzijden lang in elk van de twee talen.

Machteloos tegenover de voortdurende herhaling van leugens en de aanwakkering van angst

De voortdurende herhaling van halve en hele leugens en verdraaiingen, dat was
precies wat de Nazis onder Hitler ook deden, totdat de Weimarrepubliek murw was.
Inspelen op angsten, op vooroordelen, zich een slachtofferrol aanmeten en suggereren, dat er een samenzwering van “Dhimmis” zou bestaan, die de Islamisten
helpt om aan de macht te komen – het komt allemaal uit het leerboekje van Hitler.

En je voelt je vaak machteloos. Je kunt nog zo vaak relativeren, onjuistheden aanwijzen, de achterliggende bedoelingen trachten te ontleden – clubs als het Vlaams Belang blijven gewoon doorgaan met het spuien van vuil. Daarom voelde ik me zo gekwetst en machteloos, toen de folder in m’n bus viel.

Je kunt er op twee manieren tegenaan gaan:

1. Waar komt het geld vandaan?
Zo’n ding drukken en verspreiden kost veel geld. Het Vlaams Belang ontvangt staatssubsidie, zoals alle andere politieke partijen. Daaruit komt het leeuwendeel van de uitgaven. Weliswaar is op die subsidies gekort, toen het Belang (toen nog Blok) is veroordeeld wegens racisme (2004). Maar blijkbaar is het effect daarvan al weer verwaterd.
Het misbruik dat het Vlaams Belang maakt van staatssubsidies, moet leiden tot de afschaffing daarvan. Ik betaal geen belasting aan de Belgische Staat, om me op mijn eigen kosten te laten beledigen en intimideren!

2. Strafbaarheid van haatzaaierij en beeldmisbruik.
Bovenstaand stukje uit de folder toont onder andere de gevel van de horecagelegenheid “Jardin de Babylon”, als voorbeeld van de overweldigende “Islamisering” van die stad. In het Gewest Brussel staat in het telefoonboek maar één “Jardin de Babylone” (met “e” achter Babylon, zoals het hoort, in het Frans). Deze traîteur – snackbar is gevestigd in één van de 19 Brusselse gemeenten: 1040 - Etterbeek (9, rue des Champs): De eigenaars zijn Armeense vluchtelingen uit het Midden-Oosten. Gevlucht, onder andere wegens hun Christelijke godsdienst.

De naam van hun onderneming verwijst naar de Bijbelse “Hangende Tuinen van Babylon”, bekend uit het Oude Testament. Als ik in hun plaats was, zou ik een strafklacht tegen het VB indienen, wegens beeldmisbruik en aantasting van goede naam en commerciële belangen.

De “jardin de babylon” (zonder “e”, van de VB-foto) heb ik nog niet gevonden. Te
zien aan de opmaak van het straatnaambord, moet het in één van de 19 Brusselse
tweetalige gemeenten zijn. Wie kent deze onderneming?

Het Vlaams Belang kent de judeo-christelijke bijbelwoorden van Genesis over de Toren van Babel niet
De plaatsing van de foto van de Jardin de Babylon als bijkomend bewijs van de “Islamisering” van Brussel, bewijst de a-culturaliteit en de stompzinnigheid van het VB, dat trouwens überhaupt niets van Brussel begrijpt of wil begrijpen.
Nooit gehoord van de “Hoer van Babylon” uit de Bijbel, nooit gehoord van de “Toren van Babel” uit diezelfde Bijbel.
Terwijl het juist de Toorn van de Judeo-Christelijke God over de brutaliteit van die Toren moet zijn geweest, die het aanzijn heeft gegeven aan onder andere een aparte Vlaamse taal!

Immers, toen Jahweh zag, dat de Babyloniërs met behulp van een groot aantal gastarbeiders, waaronder de Hebreeën, een Toren bouwden die tot in de wolken moest reiken en Hij vreesde, dat die Babyloniërs nooit zouden ophouden met Hem uit te dagen, als Hij geen maatregelen nam tegen deze antieke WMD’s, sloeg Hij de werkers aan het project met taaldifferentiatie: Ze konden elkaar niet meer verstaan, de spreekwoordelijke Babylonische spraakverwarring ontstond, en de Toren kwam nooit af.

Zoals het Boek Genesis verhaalt (tussen haakjes: óók een heilig boek voor Moslims, want het is pre-Abrahamitisch!), ontstonden zodoende de verschillende talen, één per volk, één per natie. - Dus ook het Vlaams! (Anders spraken we hier nog steeds allemaal Sumerisch en was erook geen Taalgrens...)

Maar, alle gekheid op een stokje: Achter het raam van de Etterbeekse “Jardin de Babylone” hangt overduidelijk de Belgische nationale vlag (zie mijn foto). Zoals aan duizenden Brusselse woningen in deze maanden van regeringsvormingsgesteggel.
Beter bewijs van “integratie” gewenst? Ja, natuurlijk, het is niet de vorm van integratie die de zegen van het VB heeft. Die willen België opheffen en een hek om Vlaanderen zetten.

Maar dàt is niet iets wat terug te vinden is in de Vlaams-Belang folder voor de Brusselaars, waarmee dit allemaal begon...

België : 7 parlementen en regeringen – 1 hoofdstad : Brussel.

Neem ze toch niet serieus ! Al die commentatoren, die zwartkijkers, die de val van het koninkrijk België aankondigen. Ze begrijpen er niets van.

Want, integendeel : België is opnieuw een keer gered ! Voor minstens twee jaar, tot 2009. Dan zal een ander team van surrealisten, verkleed als staatslieden, een nieuw reddingsplan in elkaar steken. Enzovoort...

Is België gebarsten ?
Dat was het al. Jaren geleden.
Ga maar na : We hebben hier drie (3) regionale parlementen en – regeringen (Vlaanderen, Brussel en Wallonië). Die zijn bevoegd voor de “niet-personabele zaken” in hun regio. Zoals, bij voorbeeld: de wegen, het verkeer, de ruimtelijke ordening, de economie (met inbegrip van, je raadt het nooit, de internationale handelsbetrekkingen!), enzovoorts...
Die regeringen bestaan uit ministers met hun minister-president, en worden elk gecontroleerd door hun eigen (gekozen) parlement. Dat is eveneens het geval voor de drie (3) Gemeenschappen (de Nederlandstalige-, de Franstalige- en de kleine Duits-talige). Deze laatsten gaan over de “personabele aangelegenheden”, zoals, bij voorbeeld, de pensioenen, het onderwijs, de werkgelegenheid en de cultuur.

België heeft dus 7 parlementen en regeringen, voor 10 miljoen inwoners!
Zeven, want er is uiteraard ook nog een federale regering en een federaal parlement. Maar daarover straks. Je begrijpt, dat al die regeringen het heel druk hebben met elkaar: Hun bevoegdheden overlappen elkaar vreselijk. Dat betekent, dat ze des te minder tijd hebben, om zich met de burgers bezig te houden, en dat is zo slecht nog niet. We hebben het hier vrij rustig, samen.
Hoe kun je weten, bij welke regio of gemeenschap je hoort, hier in België? Daarvoor is het nodig, te begrijpen, dat niet dezelfde personen automatisch tot één regio en één gemeenschap behoren. Dat zou te eenvoudig zijn! Er zijn franstaligen die in Vlaanderen wonen, en omgekeerd, terwijl de Duitstaligen allemaal in de franstalige regio wonen. Dat is nog overzichtelijk.

Brussel: Weeskind van de Belgische gemeenschappenlogika
Maar het wordt pas ècht moeilijk, als je in Brussel woont. De kern van de aglomeratie bestaat uit 19 gemeenten, die samen het Brusselse Gewest (Regio) vormen. Het Gewest is tweetalig (Frans en Nederlands). In theorie gebeurt alles hier in twee talen. Dat kun je zien aan de verkeersborden, de straatnamen en in de officiële mededelingen van gewest en gemeenten.
Maar de realiteit is anders: Ongeveer 85% van de Brusselaars spreekt Frans. Een lekker brussels Frans, met Vlaamse ondertonen. Van de andere 15% gebruikt een meerderheid dagelijks ook de Franse taal bij het doen van boodschappen, het uitschelden van politie-agenten en zich door de metro wringen. Het “Brusseleers” spreek je thuis of op café. Het lijkt best wel veel op ABN, maar de klinkers zijn anders en er gaat veel Frans tussendoor. Historisch interessant, maar weinig bruikbaar in een globaliserende wereld.

Twee redenen waarom Brussel tweetalig moet zijn en blijven, ondanks de franstalige meerderheid
Daarmee wil ik niet zeggen, dat de Brusselse tweetaligheid maar zou moeten worden opgeheven. Daar zijn twee redenen voor: De eerste is sociaal. Enkele jaren geleden maakte ik in het Brusselse St.-Pietershospitaal mee, dat een oude vrouw die alleen het Vlaams machtig was, niet haar acute probleem kon uitleggen aan het ééntalige (Frans) personeel. Die reden heeft te maken met minderheidsrechten. Rechten die zijn vastgelegd in Europese richtlijnen, die overal (behalve in België) worden toegepast. In Nederland zijn zodoende bij voorbeeld Fries- en Achterhoek- talige rechten erkend. De tweede reden is nationaal: Brussel is de hoofdstad van een land, waarvan de (grote) merderheid der inwoners Nederlandstalig is. De stad kàn dus eenvoudig niet ééntalig Frans worden.
Maar er bestaat géén “Tweetalige Gemeenschap” in België. (Dat zou de achtste regering/parlement kunnen zijn...) Derhalve vallen de “personabele aangelegenheden” der Brusselaars onder twee taalgemeenschappen, waarvan de meeste onder die van de franstalige gemeenschap (la communauté française de Belgique). Maar de Nederlandstalige Gemeenschap spreekt ook haar woordje mee. Milieu-zaken en inspraak op ruimtelijke ordening worden bij voorbeeld netjes verdeeld tussen frans- en nederlands-taligen.

Belgische oplossingen voor personabele aangelegenheden in het Brusselse Gewest (zonder de faciliteitengemeenten)
De beide Gemeenschappen hebben elk en Brusselse coördinatiecommissie ingesteld voor hun eigen taal-“gemeenschappen”. COCOF voor de Franstaligen en COCON voor de Nederlandstaligen. Maar wat moet je doen, als leden van beide gemeenschappen deelnemen aan dezelfde instellingen of manifestaties? Dat kun je niet verbieden. Dat komt voor. Vaak, zelfs. Toneelstukken, films, tentoonstellingen, bibliotheken, musea – noem maar op ! Omdat we toch bezig waren om commissies op te zetten, vooruit dan maar, nóg één: de Coördinatie Commissie van de Communauteiten van Brussel (de COCOCOB) gaat daarover.
Prober daar maar eens uit te komen! Geld wordt rondgepompt en is nauwelijks traceerbaar. Maar, en dat is Belgisch, het wèrkt. Hoe, begrijpt niemand, maar dat is ook niet nodig. We zijn gewoon lekker bezig op onze eigen manier. De regelhandhavers hebben het al lang opgegeven, om hun werk te doen. En dat is, zoals het al eeuwen lang is gegaan, hier: onder de Spanjaarden, de Oostenrijkers, de Fransen en de Hollanders (tot 1830). En daarna eigenlijk net zo: onder Leopold I, II en III en Albert I. Zo gaat het hier: Kan het niet eenvoudig, dan doen we het zo moeilijk mogelijk, met hetzelfde effect.

De Brusselse Rand
Werd het in Brussel-Gewest al ingewikkeld, we spraken nog niet over de Brusselse Rand. De Brusselse aglomeratie die 1,2 miljoen inwoners telt en snel groeit, is veel groter dan de 19 gemeenten die het Gewest vormen. Rond het Hoofdstedelijk Gewest Brussel liggen tientallen gemeenten, alle behorend tot de Provincie Vlaams-Brabant, die economisch, cultureel en sociaal tot de stedelijke aglomeratie van Brusel behoren. Een aantal daarvan zijn zogenaamde “faciliteitengemeenten”. Dat betekent, dat de Franstaligen er meer faciliteiten hebben, dan normaliter in een Vlaamse gemeente het geval is. Zes van die gemeenten hebben zelfs een (grote) Franstalige meerderheid. Voorn “personabele aangelegenheden” van Franstaligen is daar, anders dan in Brussel, vaak de Vlaamse Gemeenschap verantwoordelijk, maar niet altijd. De onderwijsinhoud op Franstalige scholen, bij voorbeeld, valt onder de Franstalige gemeenschap. Maar gebouwen en niet-onderwijzend personeel vamllen dan weer onder het Vlaamse Gewest. Werkloosheidsuitkeringen, bibliotheken, enfin: vul het zelf maar in.
Feit is, dat provincie en gemeenten als administratieve taal exclusief het Nederlands hanteren. Eén en ander wordt nog gecompliceerd door het feit, dat het Vlaamse Gewest en de Vlaamse (taal-)Gemeenschap eigenlijk één en dezelfde structuur vormen, met twee minister-presidenten. De Vlaamse Gemeenschap valt voor de hoofdlijnen van haar politiek samen met het Gewest. Dat is bij de Franstaligen anders: De Franstalige meerderheid van de 1,2 miljoen Brusselaars weegt op tegen de 3,1 miljoen Walen. Het Franstalige Gewest valt nauwelijks samen met de Franstalige “gemeenschap”.

Wat willen de Vlaamse politici eigenlijk met de Brusselse randgemeenten?
De rechten van de Franstaligen in de faciliteitengemeenten in de Brusselse “rand” staan onder druk van Nederlandstalige gemeenschap/gewest politici. Een vijftal jaren geleden, was er de “circulaire-Peeters”, een Vlaams minister, die voorschreef, dat Franstaligen elk jaar hun verzoek om officiële documenten in het Frans te ontvangen, moesten herhalen. De huidige formateur van een federaal kabinet, Leterme (ook CD&H), vond tijdens de verkiezingsstrijd, dat de Franstaligen blijkbaar “te dom” waren, om Nederlands te leren. Pogingen, om de toegang tot gesubsidiëerde woningen te reservering voor mensen die bewijzen het Nederlands machtig te zijn, komen daar bovenop.
Waarom ben ik daartegen en zelfs verontwaardigd daarover? Om heel principiële redenen, vind ik zelf. Bij de pogingen van Verdonk in Nederland, om niet-integratie-willigen het land uit te pesten, kon je nog zeggen: “OK, die mensen moeten ook moeite doen om te integreren.” Maar hier gaat het om maatschappelijk perfect geïntegreerde mensen, die de voorkeur geven aan een taal, die door heel wat meer mensen in de wereld wordt gesproken en begrepen, dan het Nederlands. Een van de drie officiële talen van België. Een taal die ze nodig hebben, ook als ze (zoals zo vaak) Engelstalig zijn en bij Europese instellingen werken.
Die situatie uitsluitend beoordelen vanuit het perspectief van een taalkundig verenigd Vlaanderen is, om het zacht te zeggen, provinciaals. Ik kan niet inzien, hoe dergelijk formalisme de zaak van de Nederlandse cultuur, de Nederlandse taal en de ontwikkeling van de economie, de sociale samenhang en de regeerbaarheid van land, gewest en gemeente bevordert.
We komen daarop terug, als we hebben te verhalen van het kiesdistrict waaronder deze gemeenten vallen: Brusel-Halle-Vilvoorde, oftewel BHV.

Wat doet de Belgische federale regering eigenlijk in dit moeras?
U bent al een tijd bezig om me te vragen : « En wat doet de zevende Ministerraad, die van het federale België nu eigenlijk, om deze administratieve jungle overzichtelijk te houden?”
Het antwoord is envoudig: Niets. De federale regering heeft in communautaire zaken niets meer te zeggen. Ze begraaft zich in de weinige functies die haar nog toevallen: Buitenlands beleid, politie, justitie, defensie en begroten. Voor communautaristen, anarcho-kapitalisten en Libertarians is dit land een luilekkerland. De regering is op afstand. Op verre afstand. Je kunt doen wat je wilt. Daarom gaat het zo goed hier, zonder regering.
We hebben het goed gespeeld: Iedereen geloofde erin. Onze ministers werden gehoord in Europese raden, president Bush ontving ons en de Congolezen hielden niet opo om onze ministers reparaties te vragen coor het onrecht aan hun begaan onder Leopold I. Maar, hoehoe word wakker!, het was een symbool-regering, en soort facade, een Potemkin-regering! Kuifje zou het er niet beter vanaf gebracht hebben.

Prinses Mathilde in China

De Belgische internationale Handelspolitiek als voorbeeld
De Chinezen waren de eersten die het door hadden. Toen in 2004-2006 Belgische handelsdelegaties in Peking de deur plat liepen onder leiding van Prins Philip en zijn charmante echtgenote, merkten ze op, dat de delegaties van de drie Belgische regios nauwelijks met elkander communiceerden. Daar houden Chinezen niet van, want dat lijkt op een China dat diplomatiek gehandicapt door de wereld reist met drie delegaties uit Hongkong, uit Taiwan en van het vasteland. Maar dat neemt niet weg, dat de belgische missie naar China een groot succes was. Je moet roeien met de riemlen die je hebrt, zei mijn Antilliaanse vriend Jojo. En hij heeft steeds meer gelijk.

De strijd in de “Rand”: blokkade en uitkomst
Het is tijd om terug te keren vanuit de zalen der groten der aarde naar de Brusselse “rand”, waar het allemaal om gaat. De gemeenten zijn er dus Vlaams en behoren tot de provincie “Vlaams-Brabant”. Eerst was eer één ongedeeld Brabant, maar bij de grote staatshervormingen in België van de jaren 80/90 werd de provincie opgedeeld in Noord en Zuid, Vlaams en Walloons. Maar, helaas, de opdeling van gebieden volgens de juridische arrondisementen en de arrondissementen voor de verkiezingen is niet meegegaan met die staatshervormingen. Een groot deel van de “rand” behoort nog steeds tot het arrondissement “Brussel-Halle-Vilvoorde”, dat tweetalig is, net zoals Brussel-Gewest. De Vlaamse ministers willen sinds enige tijd, dat de niet-Brusselse delen van dit arrondissement “Vlaams” worden.
Dat zou betekenen, dat de niet-Nederlandstalige inwoners van die gemeenten, niet meer kunnen kiezen om op Franstalige partijen en – kandidaten te stemmen. Zoals u uit het voorgaande begrepen zult hebben, vind ik dat uiterste onzin. Men hervormt de Staat niet om een stukje gebied meer te kunnen annexeren, maar om de burgers meer vrijheid te geven, dacht ik steeds. In Brussel, als ik stem, kan ik ervoor kiezen om op Nederlandstalige- of op Franstalige partijen te stemmen. Waarom dat recht ontnemen aan de bewoners van de Brusselse rand? Ik zou er eerder voor kiezen, om dat recht uit te breiden tot de hele ex-provincier Brabant, en, waarom niet?, tot heel België! De Vlaamse regio zou alleen maar moeten verklaren, dat het Frans hun tweede taal is en dat Franstaligen welkom zijn in Vlaanderen. Wat is het probleem, après tout?

Wat is het nut voor de Nederlandse cultuur?
De Vlaamse cultuur, de Nederlandse taal, worden helemaal niet bedreigd door erkende taalkundige minderheden. Het beleid van de Vlaamse politici is contraproductief: Bewoners worden geprovoceerd to burgerlijke ongehoorzaamheid en tot haat tegen alles wat Nederlands is. Terwijl de Engelstalig georienteerden best graag zich zouden willen losmaken uit de omarming van het in Europa opodringende Frans. Vlaanderen bewijst het Nederlands een slechte dienst in BHV.

Waarom doen de Vlaamse politici dit?
De onderdrukking van het Nederlands in België is een historisch feit, dat verdwenen is sinds 50 jaar. We hebben er begrip voor, dat die ervaring nog steeds speelt. Waar we ook begrip voor hebben, is het feit dat de actie van het Front de Défense des Francophones (FDF) in Brussel gedurende de jaren ’70 en ’80 de Vlamingen extra gevoelig heeft gemaakt voor de bescherming van de Brusselse tweetaligheid. Maar het FDF is opgegaan in de liberale MR-partij van Wallonië en Brussel. Het speelt nog slechts een marginale rol.
Nee, ik geloof, dat de actie van de Vlaamse politici vooral te maken heeft met het feit, dat het zo moeilijk is voor politici om van répertoire te veranderen. Het communautaire repertoire is ingebakken in de geschiedenis, wordt ondersteund door ambtenaren die niets beters weten voor te stellen. Hoe kun je je onderscheiden? Hoe kun je tonen, dat het Vlaams Belang overbodig is?
Want daarin heeft de Franstalige Belgische pers gelijk: Alles is verklaarbaar uit de hete adem die mainstream-vlaamse politici in hun nek voelen van het Vlaams Belang (VB), dat ongeveer 25% van de Vlaamse stemmen weet te verkrijgen. Het VB wordt “in quarantaine” gehouden. Niemand werkt met hun samen. Maar hun electorale gewicht is een feit. Het is tegen die electorale handicap, dat de Vlaamse politici ageren.

Dit is niet wat de Vlaams-Belang stemmers willen
Terecht? Nee: De doorsnee-stemmer op het Vlaams Belang wil helemaal geen Belgische crisis, hij/zij wil rust en terugkeer naar een België dat nooit bestaan heeft, een land zonder voelbare regering, een land van rust en onbedreigd door immigratie van vreemdelingen. Hoewel de leiding van het VB nog steeds wordt gedomineerd door revanchisten met betrekking tot de Vlaamse collaboratie tijdens WO II, is de belangrijkste focus van de partij al lang verschoven naar haat jegens niet-Europese immigranten. Dat is een issue, dat de bestaande partijen met enige moed zouden kunnen aanpakken. Maar, algemen gesproken, durven ze dat niet, net zo min als de Franstalige partijen dat durven in hun eigen regio.

De nuchterheid van de gewone Belg
Toch is de gewone Belg helemaal niet gevoelig voor de issues die door zijn « gemeenschappen » worden uitgevochten. Hij toont dat regelmatig, bij voorbeeld bij het overlijden van koning Boudewijn (1993), toen een oprechte rouw het land beheerste, en ook in 1996, toen het land zich verenigde in “Witte Marsen” tegen de manipoulaties van politie en justitie ter gelegenheid van het Dutroux-schandaal. Vandaag nog, toont de gewone Belg zijn afkeer van de politiekerige manipulatie, door aan zijn gevel Belgische vlaggen (Zwart-Geel-Rood) te hangen als waardig protest tegen het communautaire gedoe. Brussel hangt er vol van. Die traditie van waardig protest, maakt, dat ik veel ben gaan houden van mijn nieuwe landgenoten.
Hoe hebben de Belgische politici de BHV-crisis opgelost?

Hoe de crisis op z'n Chinees werd opgelost
Ik geef het toe : ‘t wordt lastig om me te volgen door het Belgisch moeras. Nog een beetje geduld, en het is klaar. Het CD&V, in kartel met de gematigde Vlaamse nationalisten van de vroegere Volksunie, had zich gecommitteerd aan een splitsing van BHV na de verkiezingen. Formateur Leterme van het CD&V die streeft naar een “oranje-blauwe” coalitie van christelijke en liberale partijen van onder en boven de taalgrens voor een federale Belgische regering, wilde de “staatshervormingen” tot sluitpost maken van de regeringsvorming. Tijdens de zomermaanden volgden “verkenners”, “bemiddelaars” en commissies elkaar op, om een “belgisch Compromis” te vinden voor dat heikele probleem. Franstaligen wilden duidelijkheid, Nederlandstaligen wilden een werkbare regering.
De oplossing kwam gedurende de latste dagen: In een goed geleid scenario, besloot een Vlaamse meerderheid in het federale parlement tot splitsing van BHV. De Franstaligen uitten hun verontwaardiging, de Nederlandstaligen susten alles, verklarend dat ze aan België gecommitteerd waren. De koning, goed geadviseerd, stelde een Commissie van Wijzen in, die BHV, maar ook alle andere communautaire kwesties zal onderzoeken. Resuktaat: Iedereen tevreden: De Franstaligen, want een Vlaamse machtsgreep is voorkómen. De Nederlandstaligen, want de regeringsvorming is nu losgemaakt van commiµunautaire kwesties, zoals ze altijd al hadden gewild.
Een schijnvertoning? Ja. Maar een mooie. Door de splitsingslogica ad absurdum te voeren, is een compromis gered. De Chinezen hadden het niet beter gedaan.

Hoe nu verder met de Vlaamse emancipatie ?
Ik ben er voor, zoals u zult begrijpen. Maar het is nu nodig om de Vlaamse politici te wijzen op het volgende: Zonder Brusel, tweetalig, onderdeel van een globaliserende wereld, is het behoud van de regio onmogelijk. Per hoofd van de bevolking, genereert Brussel driemaal meer staatsinkomsten dan Vlaanderen. De Brusselse inkomsten, voor een belangrijk deel veroorzaakt door Vlaamse arbeid, dienen nu vooral om de Vlaamse kas te spekken. Brussel opsluiten binnen de grenzen van zijn 19 gemeenten, dat is de ratio van de Vlaamse akties in de “rand”. Dat is contraproductief, want het zet een belangrijk deel van de inwoners op tegen Vlaanderen. Als de Franstaligen er genoeg van zouden krijgen, zouden ze Vlaanderen kunnen isoleren in een gewest zonder Brussel. Een ramp voor Vlaanderen.

Conclusie : Meer Brussel, minder Belgische Compromissen
Los van de bewondering voor de techniek van het gerealiseerde Belgisch Compromis inzake de staatshervormingen, moet aandacht gevraagd worden voor Brussel. De stad is hoofdstad van alles en niets: de Navo, de Europese Unie, Vlaanderen en België, onder anderen. Het is een troef voor de 21ste eeuw. De belangen van de stad zijn echter onderworpen aan een pervers spel van regionale politici met een staatsstructuur die geen natie vertegenwoordigt, dus voorwerp is van hun manipulaties.
Brussel als haard van wereldgouvernance eist meer ruimte, zowel in geografische- als in communautaire zin. Een realistischer streven om Brussel mee te incorporeren in Vlaanderen, naast Wallonië, zou kunnen zijn, om de meerteµaligheid van Europa te erkennen en deze te incorporeren in de Vlaamse Gemeenschap. De Vlaamse Regio zou het streven moeten opgeven, om Brussel af te knijpen. Vlamse invloed in een vergrote en levende Brusselse regio zal alleen werken, als de autonomie van tweetalig Brussel wordt gerespecteerd.
Ziehier, de mening van een nieuwe Belg, maar één van Brusselse obediëntie....!

Uruzgan: Nederlandse troepen nu helemaal ingepakt door Amerikanen?

Ter herinnering: Nederland ging in 2006 een "humanitaire missie" vervullen in Afghanistan.

De provincie Uruzgan, hoofdstad Tarin Kowt, zojuist gecreëerd als thuisland voor de Pastunis, die tot dan toe een minderheid binnen een grotere provincie vormden, die werd beheerst door de shiitische Hazaris, werd ontdaan van zijn corrupte en pedofiele goeverneur.

Nederland ging laten zien, hoe via de "inktvlek-werking" een afghaanse provincie gepacificeerd kon worden.

We zeiden het meteen al: Zolang Amerikaanse commandos en hun bondgenoten (huursoldaten en anderen) in het kader van een andere militaire operatie contraterreur uitoefenen in hetzelfde gebied, gaat dat niet. (20 april 2007, en 17 november 2006, bij voorbeeld)

Dat blijkt eens te meer.

Een bericht van 31 oktober in Libération (FR), geschreven door een correspondente ter plaatse, (Célia Mercier), onthult, dat de Nederlandse operaties geregeld onnodige burgerslachtoffers maken en mensen op de vlucht drijven.

Spin Boldak dépassé, le taxi file dans un sillage de poussière. Mais les passagers, pris de panique, se mettent soudain à crier. Un convoi de véhicules blindés de l’Otan arrive à vive allure dans la rue principale. Le chauffeur fait une embardée au dernier moment, se jetant sur le bord de la route. Il se fait injurier : «Tu es fou ! Tu aurais dû t’écarter immédiatement, ils ont failli nous tirer dessus». Dans ce sud pachtoun, en proie à la guérilla des talibans, alliés aux barons de la drogue, les militaires étrangers se déplacent dans la hantise d’une bombe télécommandée ou d’une voiture piégée. Les Afghans ont pour ordre de se tenir à l’écart des convois. Le véhicule suspect qui s’approche trop est mitraillé, et, bien que tout le monde soit censé connaître les règles, de nombreuses bavures ont eu lieu.

Vertaling:

[Een taxi vervoert vluchtelingen uit Uruzgan naar Pakistan]
Voorbij Spin Boldak, rijdt de taxi door een stofwolk. Maar de passagiers, in paniek, beginnen plotseling te schreeuwen. Een konvooi gepantserde voertuigen van de NATO komt snel aanrijden door de hoofdstraat. De chauffeur maakt een uitwijkmanoeuvre op het laatste moment en staat stil in de berm. Hij wordt uitgevloekt: "Je bent gek! Je had meteen opzij moeten gaan, ze waren bijna op ons gaan schieten!" In die Pashtoense Zuiden, waar ze prooi zijn van de Taliban-guerrillas, die zich met de drugsbaronnen verbonden hebben, verplaatsen de buitenlandse militairen zich onder de constante dreiging van een via telecommando ontploffende bermbom of van een bomauto. Afghanen zijn verplicht om zich van de konvooien verre te houden. Een auto die te dichtbij komt, wordt met kogels doorzeefd, en, hoewel iedereen geacht wordt, die regels te kennen, gebeuren er veel ongelukken daarmee.

Libération gaat verder:

Mais c’est là [au Pakistan] que la famille d’Habib, une trentaine d’adultes et d’enfants, se sent le plus en sécurité. Au printemps, ils ont dû quitter leur demeure de l’Ourouzgan, leurs champs de blé et leurs abricotiers, pour s’entasser dans cette minuscule maison de torchis en banlieue de Kandahar. Plusieurs centaines de familles piégées entre les bombes de l’Otan et la guérilla talibane ont fui la province ces derniers mois.«La dernière fois, les talibans ont attaqué un point de passage de la police près de notre maison, explique Habib. Les avions de l’Otan sont alors venus bombarder le coin. Notre voisin et une de nos cousines ont été tués. Une roquette est tombée sur notre maison, la sixième en un mois. Et puis les Hazaras [une ethnie rivale des Pachtouns, ndlr] ont raconté aux Américains que nous étions une famille de talibans. Donc nous sommes partis.»

Vertaling:

Maar het is hier, in Pakistan (Quetta), dat de familie van Habib, een dertigtal volwassenen en kinderen, zich het veiligst voelt. In het voorjaar hebben ze hun huis in Uruzgan, hun korenvelden en hun abrikozentuinen moeten verlaten om zich te verschuilen in deze hut bij Kandahar. Enkele honderden families, die in de val zaten tussen de bommen van de NATO en de Taliban-guerrilla, moesten in de afgelopen maanden de provincie ontvluchten. "De laatste keer, legt Habib uit, hadden de Talibans een politiepost aangevallen die niet ver van ons huis stond. De NATO-vliegtuigen zijn toen komen bombarderen. Onze buurman en een van onze nichten zijn daarbij omgekomen. Een raket is op ons huis terechtgekomen, de zesde in één maand. En toen hebben de Hazaras [een volk dat de Pashtuns vijandig gezind is, NvdR] aan de Amerikanen gezegd, dat wij ook een Taliban-familie waren. Daarom zijn we vertrokken."

Célia Mercier:

Cela fait trois ans que la guérilla s’est réorganisée dans leur province. Les habitants, déçus par un gouvernement qui ne leur a fourni qu’un ancien gouverneur illettré et cupide, les accueillent puis se retrouvent sous leur joug. Les milices islamistes installent leur propre «gouverneur», leur administration parallèle et leurs barrages sur les routes. Elles rendent la justice aux locaux et embusquent les convois des «infidèles». Une base de la coalition a même repoussé deux assauts au mois d’août.

Vertaling:

Sinds drie jaar is de guerrilla teruggekomen in hun provincie. De bewoners zijn teleurgesteld in een regering die hun alleen maar een gouverneur van vroeger, ongeletterd en hebzuchtig, heeft gegeven. [Op verzoek van de Nederlandse regering, is begin-2006 een familielid van president hamid Karzai, de pedofiel Jan Mohammed, door deze oude gouverneur vervangen, HR]. De Talibans solidariseren zich met de teleurgestelde bevolking en brengen deze vervolgens onder hun juk. De isslamistische militias installeerden hun eigen gouverneur, een parallelle administratie en hun controleposten op alle wegen. Ze spreken recht in de dorpen en zetten hinderlagen op voor de konvooien van de "ongelovigen". Een basis van de coalitie [= de NATO-coalitie, in dit geval de Nederlandse component daarvan, HR] heeft zelfs twee aanvallen moeten pareren in augustus.

Libé:

Kidnappés. Les écoles et les hôpitaux de la province de l’Ourouzgan sont fermés, en dehors de la capitale Tirin Kot, ville natale du mollah Omar. Les enseignants et les médecins étaient kidnappés, passés à tabac, menacés de décapitation. «Les talibans tuent les gens qui sont pour le gouvernement, les policiers, les soldats, explique un autre homme de la famille. Ils sont des milliers et leur mouvement se renforce jour après jour. L’hiver, beaucoup vont au Pakistan, ils sont aussi entraînés là-bas.»

Vertaling:

Gekidnapt. De scholen en de ziekenhuizen van de provincie Uruzgan zijn gesloten, behalve die in de hoofdstad Tarin Kowt, die tegelijk de geboorteplaats is van Mollah Omar (de sheik die de Talibans leidt, HR). De onderwijzers en de artsen werden gekidnapt, geslagen en bedreigd met onthoofding. "De Talibans doden de mensen die voor de regering zijn, de politie-agenten, de soldaten, zegt een andere man van de familie Habib. Ze zijn met duizenden en hun beweging versterkt zich elke dag. In de winter gaan ze veelal naar Pakistan, waar ze ook hun training krijgen."

Célia Mercier in Libération (31.10.07):

Dans un hôpital de Kandahar, un jeune garçon de 17 ans serre les dents sur son lit déglingué, un bras amputé et une jambe rongée par la gangrène. Il raconte : «Il y a dix jours, j’étais dehors pour vérifier l’irrigation des champs de hashish. Les talibans et l’Otan se sont affrontés pas très loin. Je courrais comme un fou pour me cacher mais un hélicoptère m’a visé.» Son père l’a retrouvé le lendemain. «C’est vrai que les talibans se cachent dans les villages, ils demandent à manger et un abri, mais qu’est ce que les gens peuvent bien faire ?» interroge un blessé. Le médecin de garde constate : «Depuis le début de l’année, nous avons reçu des centaines de patients blessés dans les bombardements, y compris des femmes et des enfants. Ils viennent de l’Ourouzgan, du Helmand, de Kandahar.» Un responsable de l’hôpital, furieux, vient couper court à l’entretien : «Il ne faut pas parler de ces patients-là, ce sont les ordres.»

Vertaling:

In een ziekenhuis in Kandahar bijt een jongen van 17 op zijn tanden. Hij ligt op een slordig bed met een geamputeerde arm en een been dat door gangreen aangevreten is. Hij vertelt: "Tien dagen geleden was ik buiten om de irrigatie van de hashish-velden te controleren. Talibans en NATO zijn in gevecht geraakt, vlakbij. Ik heb als een gek gerend om me te verschuilen, maar een helikopter heeft me in het vizier genomen." Zijn vader heeft hem de volgende dag teruggevonden. "Het is waar dat de Talibans zich in de dorpen gedekt houden. Ze vragen om eten en onderdak. Maar wat kunnen de mensen daartegen doen?", vraagt een gewonde zich af. De arts van dienst stelt vast: "Sinds het begin van dit jaar hebben we honderden door bombardementen gewonde patienten ontvangen, onder andere vrouwen en kinderen. Ze komen uit Uruzgan, uit Helmand en uit Kandahar [provincie, HR]." Maar een hospitaaldirecteur, woedend, komt het onderhoud afbreken: "Over die patienten moet niet gesproken worden, dat zijn orders!"

Tel daarbij op het bericht in de NRC van 28.10.07:

Australië bezorgd over Nederlandse procedures Uruzgan

Sydney, 28 okt. Australische troepen in Afghanistan hebben in juni niet meegevochten in een Nederlands offensief in Uruzgan. De Australiërs constateerden uiteenlopende opvattingen over de instructies om burgerslachtoffers te vermijden.
Australische militairen uitten hun bezorgdheid over de Nederlandse procedures, ook bij officieren.

Bij het omstreden, door Nederland geleide offensief tegen islamitische Taliban-strijders in de Chora-vallei kwamen ruim vijftig burgers om het leven.
De Afghaanse president Hamid Karzai bekritiseerde de operatie op 16 en 17 juni als onnauwkeurig en onzorgvuldig.

Australische officieren waren betrokken bij de planning van het Chora-offensief. De ongeveer zeshonderd Australische militairen zijn, als onderdeel van de internationale vredesmacht ISAF, met de Nederlanders gelegerd op Kamp Holland bij Tarin Kowt.

Tijdens overleg met de Nederlanders realiseerden de Australiërs zich dat de Nederlandse procedures voor de operatie verschilden van de Australische procedures, aldus brigadecommandant Andrew Nikolic.

De Australiërs vochten niet mee, maar bemanden wel een controlepost.

De Australische troepen opereren onder instructies (zogenoemde rules of engagement) om slachtoffers onder de burgerbevolking te vermijden en zoveel mogelijk te beperken, benadrukte Nikolic.

Zonder in te gaan op details, stelde hij dat die regels stroken met de doelstellingen van de door de NAVO geleide internationale ISAF-troepenmacht in Afghanistan.

Volgens Nikolic delen de Australiërs de zorg van de NAVO over de tactiek van Taliban-strijders om vanuit dichtbevolkte gebieden aan te vallen, waarbij ze opzettelijk het leven van burgers op het spel zetten. De Taliban zouden onschuldige Afghanen ook tot vechten dwingen en hen als menselijk schild gebruiken.

Ziedaar wat er geworden is van de vreedzame interventie van het Nederlandse contingent in de ISAF-vredesmacht van de NATO!
De Australiërs, die in Helmand samen met de Britten behoorlijk huishouden onder de bevolking, dus die bepaald geen mietjes genoemd mogen worden, vonden de Nederlanders te ver gaan in het uitoefenen van contra-terreur. Karzai, de gekozen president, was blijkbaar van dezelfde opinie.
Net zoals Karzai tracht, om de hoofdstroom van de Taliban te integreren in zijn bewind, (Uitnodiging Karzai aan Taliban om zich bij regering aan te sluiten, zie de New York Times, 25 set. 2007) sluiten ook Engelsen, Australiërs, Nieuwzeelanders en anderen in Helmand lokaal overeenkomsten met Taliban-leiders en laten hun de dagelijkse leiding over dorpen en steden. De Nederlanders zijn blijkbaar weer eens een fase achter. Je zou erom kunnen lachen, als het niet zo tragisch was: Twee dagen geleden kwam bij dergelijke zinloze en schadelijke acties nog de Nederlandse militair Groen om.

De NRC gaat verder:

Een woordvoerder van het Nederlandse ministerie van Defensie stelde in een
eerste reactie dat het mandaat van de Australiërs beperkt is tot wederopbouw
en dan nog alleen rond de provinciale hoofdstad Tarin Kowt. Volgens hem
zouden de Australische manschappen daarom in ieder geval niet meevechten.
Wel zorgden de Australiërs voor de beveiliging van Kamp Holland en de
patrouilles rond Tarin Kowt. Dat namen zij over van de Nederlandse troepen,
omdat die grotendeels werden ingezet voor de strijd bij Chora.

Een nieuwe Australische gevechtseenheid was wel in Uruzgan, maar nog niet
actief, aldus Defensie. (ANP)

Wat horen we nu? Was het Nederlandse mandaat niet óók beperkt tot "wederopbouw"?? Ik moet hevig denken aan Srebrenica, waar de nederlandse troepen in 1995 op cynische wijze werden opgeofferd aan een geheime deal met Milosevic en Karadzic.

Het is misschien jammer, maar helaas: Nederland is te klein om zelfstandig wereldpolitiek te kunnen maken. Het blijft de speelbal van grotere machten en stoot geregeld zijn neus. Ophouden daarmee! Doe als de Duitsers die zich wel driemaal bedenken, voordat ze zich in het zuidafghaanse moeras storten. Doe als de Fransen, die zorgvuldig hun onafhankelijkheid bewaken bij de inzet in Afghanistan.

Of liever nog: Houd er helemaal mee op. Het is hopeloos. Het is misdadig tegenover de eenvoudige soldaten en officieren die worden uitgezonden.Het echte Amerika, het Amerika waar we van houden, houdt het al lang voor gezien. Als we Nederland tegen terroristen willen beschermen (en dat moet), dan zijn er legio andere plekken waar dat beter en succesvoller kan.

Maar, in vredesnaam, probeer het niet alleen, maar doe het in Europees verband. Alleen in Europees verband kan Nederland zich beschermen tegen onzinnige eisen van de NATO. Het zij gezegd aan Balkenende en het CDA, maar ook aan de PvdA. En niet minder aan de SP, die zich verbeeldt, dat een softe deelname aan de NATO en aan de Europaraad een vervanging zou kunnen zijn voor EU-solidariteit.

Nederland staat in Uruzgan voor een nieuw Srebrenica.

Stoppen daarmee!

Powered by ScribeFire.

Eindelijk! Positieve aktie voor een niet-discriminerend Nederland

e e n l a n d e e n s a m e n l e v i n g

Vorig jaar riepen mijn Nederlandstalige blogs al eens op tot ondertekening van het manifest "Eén Land Eén samenleving".
Het initiatief ging uit van een breed samengesteld comité van, hoe zal ik het uitdrukken?, "aktief-fatsoenlijke" Nederlandse publieke figuren. Dus het was (en is, zie verder) niet zo maar één van de talrijke lege excercities die dienen om het geweten te sussen, maar op dat preciese moment (en nu nog steeds) is het opkomen voor een fatsoenlijke samenleving, ondersteund door een fatsoenlijk opererende staat, een moedig statement.
Helaas.
Helaas, want het zou vanzelfsprekend moeten zijn.
6.000 handtekeningen kwamen er. Het lijkt een magere oogst.
Maar ik liep ze eens door, en het zijn wel allemaal mense, die ik graag als vriend zou willen hebben: heel veel gewone "middenkaders", zoals onderwijzers, zorgwerkers, wetenschappelijke medewerkers, enz.
Ze vertegenwoordigen ook een enorme potentie. Een goede en brede basis voor verdere aktie in positieve zin. De voorzitters Rabbae en Dijkstal roepen nu op om daarmee een begin te maken.
Het programma van de conferentie in Rotterdam op 24 november is er nu eens niet één, waarbij klachten en beschuldigingen de hoofdtoon voeren, maar het is op zich een statement, dat integratie mogelijk en vruchtbaar is.

Opgeven voor deelnemen (er zijn slechts 300 plaatsen): Website Stichting Een Land Een Samenleving

Manifestatie 24 november 2007 te Rotterdam
“Geen angst voor elkaar, maar samenwerken”
Locatie:
Vergadercentrum Engels, Stationsplein 45, 3013 AK Rotterdam, 2 min van het Centraal Station Rotterdam. Voor een routebeschrijving zie www.groothandelsgebouw.nl
Programma
10.30 uur Inloop
11.00 uur Opening door dagvoorzitter, mevrouw Sylvia Borren, directeur Novib Oxfam
11.05 uur Toespraak door de heer Ivo Opstelten, Burgemeester Gemeente Rotterdam.“Van polarisatie naar samenwerking”
11.20 uur Toespraak door Professor, gasthoogleraar, Tariq Ramadan,
Identiteit en burgerschap, Erasmus Universiteit Rotterdam.“ De uitdagingen voor moslims in Nederland”.
12.00 uur Toespraak door Professor mevrouw Meurs, Lid van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid –WRR-. “ Identificatie met Nederland ”
12. 30 uur Toespraak door Socioloog, Emeritus Hoogleraar, Professor Anton Zijderveld: “De religieuze grondslag van Nederland: “Christendom, Jodendom en Islam”
12. 50 uur Toespraak door de heer Hans Dijkstal, voormalig Minister van Binnenlandse Zaken en Voorzitter Algemeen Bestuur eenlandeensamenleving.nl “Het ontmijnen van het debat in Nederland”
13.15 uur Pauze en lunch voor lunch wordt gezorgd. Tijdens de lunch-pauze is er mogelijkheid voor discussie met de inleiders in aparte zalen.
14.30 uur Debat tussen de voorzitters van de politieke Jongerenorganisaties in het kader van het thema:“de toekomst van Nederland”.
15.30 uur Einde

Powered by ScribeFire.

Ajaan terug: Wie brokken maakt, moet zelf betalen!

Gisteren kondigde de NRC aan, dat Ajaan Hirsi Ali weer naar Nederland komt, omdat de Nederlandse Staat haar beveiliging alleen wil (of kan, vanwege Amerikaans bezwaar, dat wordt niet duidelijk) betalen in Nederland.

Dat is natuurlijk niet de hele waarheid: Als het American Enterprise Institute zo gelukkig met haar is, als het officieel verluidt, had men daar wel een (compromis-) oplossing gevonden. Blijkbaar kwam het de NeoCons op dit moment wel goed uit, even verlost te zijn van de antireligieuze furie.

Hun invloed in Washington is gebaseerd op hun bondgenootschap met Amerikaans religieus rechts. Ajaan's oproep tot georganiseerde volkswoede tegen Moslims, moskeeën en Islamitische bezittingen, zoals gedaan op de Pepperdine-Conferentie van 11 juni jongstleden, heeft zeker niet geholpen. Dat soort oncontroleerbare pogroms is niet naar de smaak van de wetslievende neoconservatieve zendelingen, die liever geen rotzooi zien in Amerika, want ze maken zelf er al genoeg van in de rest van de wereld. Een Amerika waar Ku-Klux-Klan-achtige groepen moskeeën verbranden en moslims treiteren, is geen goede basis voor het grand design dat ze in petto hebben voor het Midden-Oosten.

Hirsi Ali heeft het bij hen verbruid, door zich te associëren met wildgeworden anti-islamisten als Daniel Pipes en Marc Steyn, beiden prominent aanwezig in Pepperdine. Ongewenste zending dus met een smoes retour gestuurd naar de afzenders.

En, ja, die zitten er nu mee. Hun reactie, in de eerste plaats die van de regering had je vantevoren kunnen uittekenen. Het probleem wordt teruggebracht tot een kwestie van financiering. En de 123 discussianten in de NRC van vandaag en gisteren, gaan daar grotendeels in mee. Je wordt er misselijk van.

Gelukkig is er ook licht aan de kim. Groen-Links-voorvrouw Femke Halsema, zelf absoluut geen aanhangster van Hirsi Ali's ideeën, redt de eer van (links) Nederland en wijst op de verantwoordelijkheid die we allemaal hebben voor het feit dat we hebben toegelaten, dat jarenlang "klammheimlich", verscholen achter de rug van Hirsi Ali, politieke partijen haar dingen hebben laten verklaren die ze zelf niet durfden (en geen moment geloofden).

Nu de rekening daarvan wordt gepresenteerd, geven de dames Verdonk en de heren Hirshi Ballin (pardon: Hirsch Ballin) niet thuis. Ze proberen, door de beveiliging langzamerhand af te knijpen, de zaak zichzelf te laten oplossen.

Dat nu weer, is niet naar de zin van de meeste mensen die in de NRC reageren: Vergeten is de klompenmoed, waarmee Hirsi Ali's extreme anti-moslim-uitingen werden begroet en trots getoond als ultieme blijk van de Hollandse tolerantie, openheid en recht-door-zee-heid. Men jeremieert over de kosten, bedenkt constructies om de Amerikanen te laten betalen. Ronduit vijandig, soms: Men vreest een "olifant in de porseleinkast", Hirsi-Ali's leugentje-om-bestwil voor het verkrijgen van asiel in Nederland wordt als argument uit de kast gehaald, om haar maar te laten stikken.

Hieronder mijn reactie van zojuist in de NRC-discussie:

1. Huib zegt:
   (NB: Deze reactie moet nog worden beoordeeld)
   dinsdag 2 oktober 2007, 02:32 uur

   Ik schaam me dood voor de meeste van de 123 reacties die ik hier lees. Holland op z’n smalst! Ik ben het totaal niet met Hirsi Ali eens en ik vind haar uitspraken provocerend, vaak dom en egocentrisch. Maar we hebben met z’n allen toegelaten, dat de VVD haar in 2002 juichend binnenhaalde als definitief wapen tegen de restanten van het Fortuynisme, en zich vervolgens gniffelend achter haar verschool, als ze dingen zei, die de VVD zelf niet durfde. Ajaan (en haar woede om datgene wat ze als kind te verduren had)zijn uitgebuit door rechtse Hollandse opportunisten, Verdonk voorop.
   Toen de “Moor haar schuldigheid had gedaan, kon ze gaan”. Dat was in mei vorig jaar. Intussen had Wilders immers haar rol met verve overgenomen. Er bestaat bij mij geen twijfel aan, dat Hirsi Ali goede beveiliging nodig heeft. Eigenlijk zouden de VVD en haar sponsors die moeten betalen. Maar het waren vermoedelijke partijgangers van de VVD die voorjaar 2006 Ajaan uit haar flat verdreven. En “vriendin” Verdonk die haar trachtte het Nederlanderschap te ontnemen.
   Aangezien we de VVD niet kunnen aanslaan voor de kosten, moeten we die allemaal zelf dragen. Dat heeft één goede kant: we zullen voortaan wel twee keer nadenken, voordat we toelaten, dat een politieke partij op onze kosten misbruik maakt van een gewond mens!
   Halsema heeft dus mijn volle steun. Op een beslissend moment laat links, en niet rechts, zien, wie er in Nederland voor de vrijheid van beweging en de vrijheid van meningsuiting opkomt, ook als de inhoud daarvan ons niet bevalt.

Na het manifest tegen Verdonk's uitburgering van Hirsi Ali van Geert Mak c.s. in mei 2006, is dit de tweede keer dat ik in deze kwestie me lekker voel bij links Nederland.

(Werd tegelijkertijd gepubliceerd in huibslog).

Geknoei met de thuiszorg: De rekening van de privatisering

Het kon niet goed gaan. Het handjevol grote privé-ondernemingen dat vorig jaar de 'zorgmarkt' in Nederland onderling verdeelde, maakt gretig gebruik van de gaten in de bureaucratische voorschriften waaraan ze gebonden zijn. Medische thuiszorg kan volgens hen heel goed worden uitgevoerd door ongeschoolde krachten. Een noodkreet van twee grote Amsterdamse- en Rottedamse zorginstellingen:

de Volkskrant - Binnenland (1.10.07)
‘Thuiszorg stort in vanwege ingrepen kabinet’

Amsterdam - De thuiszorg stort binnen enkele maanden in elkaar. Die vrees uiten Eric Hisgen, directeur van Thuiszorg Rotterdam, en Gerard Tanke, bestuurder van Amsterdam Thuiszorg, vandaag in de Volkskrant. Volgens hen zijn de ingrepen van het kabinet fataal.

Er wordt bezuinigd op de thuiszorg. Cliënten moeten vaker genoegen nemen met goedkopere huishoudelijke hulp van commerciële aanbieders in plaats van dure huishoudelijke verzorging. Daardoor hangt twaalfduizend professionele thuiszorgers ontslag boven het hoofd, schrijven de directeuren.

Stilzwijgend
Volgens Hisgen en Tanke is er nog een ander gevolg: de verhouding tussen zorg en hulp wordt door veel gemeenten stilzwijgend aangepast in de richting van de goedkopere hulp. Daardoor krijgen de thuiszorginstellingen nog minder werk. Zij kunnen hun dure professionele zorgwerkers immers niet inzetten voor eenvoudig hulpwerk. Verscheidene instellingen zouden kopje onder dreigen te gaan.

Voor de cliënten hebben de veranderingen ook grote gevolgen. In plaats van een thuiszorger krijgen zij te maken met een huishoudelijke hulp die niet kan signaleren wanneer er bijvoorbeeld meer zorg nodig is.

De mensen die zorg in instellingen behoeven, krijgen die steeds minder. De hulpbehoevenden die thuis zitten, krijgen geen adequate zorg meer. Gediplomeerde zorgverstrekkers lopen werkloos rond. De diagnose die moet bepalen, welke soort zorg in een bepaald geval nodig is, wordt uitgevoerd door bureaubeambten van de "zorgverstrekkers" aan de hand van externe en interne richtlijnen, zonder dat ze zelf in staat zijn om gevallen te beoordelen.
Onlangs gaf de NL TV een reportage van een schrijnend geval, waarbij de contactpersoon in het prachtige kantoor van de zorgverstrekker na een gesprek met de wanhopige ouders van een gehandicapt kind, toegaf, dat ze slechts "regels uitvoerde" en geen idee had, van wat dat voor de praktijk betekende...
Een regering met de PvdA erin, zou dit wangedrocht met voorrang moeten repareren!

het gaat niet aan, om de marktwerkingsdrift van de Europese Unie hiervan de schuld te geven. De uitwerking van de privatiseringsoperatie is puur Nederlands (Balkenende-3). In andere vergelijkbare EU-landen wordt wèl een humane oplossing gevonden voor het vrijgeven van de "zorgmarkt" (wàt een woord, trouwens!).

(Is ook gepubliceerd in "In Europa Thuis")

Powered by ScribeFire.

Goede Morgen, België!

Dagblad "De Morgen"

Ik lees De Morgen pas s'middags of zelfs s'avonds. Dat is geen probleem, want het is een goede krant. Ondanks het feit dat hij klein is. Ik bedoel: Weinig oplage, dus weinig personeel. Maar toch geroepen om niet alleen lokale-, provinciale-, gewestelijk/Vlaamse-, maar ook nationale (federale) en internationale nieuwsfeiten te brengen. Dat lukt ze wonderwel. En er hangt nog intelligent commentaar aan ook. Daarenboven zijn er ook nog de voortreffelijke culturele en literaire pagina's.

Ik geef het je te doen. Slechts een half land beschikbaar. Hevige concurrentie van streekbladen en van het veel grotere "Het Laatste Nieuws", alsmede van de (ex-) katholieke "De Standaard". Sinds Paul Goossens in de tachtiger jaren het zieltogende Gentse BSP-partijdagblad "Vooruit" en aanhangende edities ombouwde tot een onafhankelijke progressieve krant, sinds "De Morgen" verschillende keren bijna failliet was, is er nu sinds een behoorlijk aantal jaren een leesbaar Nederlandstalig dagblad, in Brussel gevestigd, dat stabiliteit vertoont en langzamerhand aan lezerstal wint. "De Morgen" lijkt qua losse toon een beetje op "Het Parool", maar is minder gefixeerd op één enkele stad.

België

Behalve een klein afzetgebied en veel concurrentie, bestaat er nog een andere grote handicap: De belgische politiek is wellicht interessant en exotisch, maar uiterst vervelend en stroperig. Belgen hebben trouwens van nature, veel meer dan Nederlanders, de neiging om zich niet met de landsregeringen (er zijn nu 7 ministersploegen) te bemoeien, zolang de laatste hen met rust laten. Een erfenis van meerdere eeuwen vreemde overheersing? (Bourgondiërs, Spanjaarden Oostenrijkers en tot 1830: Hollanders). Voor de Vlamingen geldt dan bovendien nog, dat ze het zelfstandige Belgische koninkrijk van na 1830 nauwelijks als het hunne konden beschouwen. Kerk en Franstaligen hadden het voor het zeggen. Pas na de Eerste Wereldoorlog kwam Vlaanderen economisch, cultureel en democratisch langzamerhand aan zijn trekken.

Tel daarbij op : De frustratie van de harde repressie van na 1944 tegen, vooral de 'kleine', Vlaamse collaborateurs. Het ging daarbij in hoge mate niet om overtuigde fascisten en nog minder om Jodenhaters, maar om kleine luiden, die in de Duitse bezetting een kans zagen, om het Franse juk helemaal af te schudden. Althans, dat was, wat Vlaams - nationalistische leiders hun probeerden Diets te maken.

Vlaamse emancipatie geslaagd

Maar de emancipatie van het nederlandstalige deel van België ging onstuitbaar verder. Het Noorden van het land moderniseerde zich, industrialiseerde en ontwikkelde een ruim pakket kleine- en middelgrote ondernemingen, terwijl de oude zware insdustrieën van Wallonië wegzakten en tegenwoordig vrijwel geheel verdwenen zijn. In de tweede helft van de zestiger jaren werd, niet geheel toevallig onder meer onder leiding van genoemde Paul Goossens, bij voorbeeld, na lange en harde strijd, de tweetalige Leuvense R.K. Universiteit van Leuven "ontdubbeld". De Franse afdelingen gingen dertig kilometers verderop, net over de taalgrens, naar een soort satelliet-universiteit, "Louvain-La-Neuve" bij Waver (Wavre). In Antwerpen, Gent en Brugge verdween de Franstalige elite, terwijl in Brussel een 'Front de Défense des Francophones" (FDF) ontstond (en groeide), dat (nog steeds) streeft naar een "ontdubbeling" van heel Brussel, maar dan onder verdrijving van het Nederlands als gelijkwaardige taal aan het Frans, dat de meerderheid van de autochtone Brusselaars spreken.

Het Vlaamse nationalisme (of: particularisme) heeft altijd sterk geleden onder een wat griezelige retoriek van bloed en bodem ("Dietse" cultuur, verheerlijking van het traditionele boerenleven). Niet verwonderlijk, dat in de marge daarvan, ronduit extreem-radikale partijen konden voortkomen als het "Vlaams Blok" (nu: "Vlaams Belang"), dat al jaren goed is voor rond 25% van de Vlaamse stemmen. Nu er weinig meer te eisen valt aan de Belgische staat voor Vlaanderen, behalve dan totale onafhankelijkheid, richt de woede en frustratie zich op andere "vreemde" elementen in het gebied: Immigranten, Moslims.

Vlaamse politici, angstig achteromkijkend naar het VB, rijden zich vast

De regeringscrisis van dit moment in België wordt mijns inziens veroorzaakt doordat de traditionele partijen, onder en boven de taalgrens, in de afgelopen jaren veel te veel hebben toegegeven aan de symboolpolitiek die de radikalen eisen. Vlaanderen's meestal grootste partij, de Christelijke CD&V, is een "kartel" gaan vormen met de NV-A, de grootste opvolgster van de Volksunie. De SP.A kartelleert met "Spirit", een kleinere, links-liberale, loot van de Volksunie. De Franstalige liberalen van de MR zijn gefuseerd met het FDF. Met de hete adem van het VB in de nek, nemen alle Vlaamse grote partijen nu standpunten in, waarvan ze konden weten, dat ze niet via de traditionele Belgische weg van koehandel kunnen worden weggemasseerd. De Walen daarentegen, beginnen langzamerhand in de positie te geraken, waarin hun Vlaamse landgenoten vroeger verkeerden: Ze zijn armer, worden overheerst door de Nederlandstalige meerderheid (denken ze) en worden slecht en corrupt bestuurd door traditionele elites die soms maffia-achtige vormen aannemen (moord op socialistenvoorman Cools in Luik, 1991; het corruptienest van Charleroi dat momenteel uitgemest wordt). In combinatie met het onverzoenlijke militantisme van een belangrijk deel van de Brusselse franstalige bourgeoisie, leidt dat eveneens tot een radikalisering en tot particularisme.

Gewone Belgen dramatiseren niet en passen "débrouille" toe

Overigens is het zo, dat in de meeste delen van België de gewone mensen zich niets aantrekken van het taal-particularisme. Daarin lijken Vlamingen en Walen op elkaar als twee druppels water: Ze zijn débrouillards, ze redden zichzelf wel en zetten de tering naar de nering. In de provincie Luxemburg en trouwens in alle toeristengebieden in de Ardennen, waar veel Vlamingen en Nederlanders komen en huizen bezitten, wordt vrolijk de klant tweetalig bediend. Nederlandstalige opschriften, die in gevoelige gebieden in en rond Brussel ophef zouden veroorzaken, zien we er meer en meer. Hetzelfde geldt voor de belgische kust, maar dan omgekeerd: Veel Franstalig bezoek - de bediening is perfect tweetalig en zonder problemen.

Opkomst van anti-particularistische tegenkrachten: Brussel

Een geluk bij het ongeluk van de huidige impasse, zal misschien zijn, dat het weldenkende deel van de Vlaamse natie, 400 schrijvers, intellectuelen en sportlieden, een open brief heeft ondertekend met een oproep om een einde te maken aan het surrealistische spel van de vastgereden politici. Daarmee is het "belgicisme", dat tot nu toe voorbehouden was aan een losse verzameling oude en conservatieve nostaligici met uiteenlopende motieven, plotseling hip, modern en "cool" geworden.

Ik ben van mening, dat het goed is, dat nu eens "aanvallend" wordt opgetreden tegen de angsthazerij die alleen maar de woekering van het VB en consorten aanmoedigt. Tegen dergelijke bewegingen (zie ook Wilders in Nederland) helpt doodzwijgen, meebuigen, dubbeltongig spreken helemaal niet. Integendeel. Hetzelfde is al een tijdje aan de gang in Brussel, waar een progressieve Vlaamse elite van politici, zakenmensen en kunstenaars zich keert tegen de claims van zowel Franstalige- als Nederlandstalige doordouwers. Zij pleiten voor een specifieke Brusselse "Communauté" (Gemeenschap), die het feit van de tweetaligheid aanvaardt, uitbuit, en losmaakt van de preoccupaties van de provinciale politieke elites. Gelukkig zijn er ook heel wat Franstalige Brusselaars die er zo over denken. Symbool daarvan zijn de Belgische nationale vlaggen die bij voorbeeld in de deelgemeente Wolowe-St-Lambert aan de particuliere balkons hangen.

Het is dan ook niet toevallig, dat juist in "De Morgen" het initiatief van de 400 grote aandacht op de eerste pagina kreeg. Samen met de dromerige, maar o zo pakkende kleine kolommetjes van Camps&Dewulf op diezelfde pagina, samen met toon en strekking van de hoofdredaktionele commentaren (niet gewichtig, down-to earth) en samen met de relativerende toon die het blad weet aan te slaan, wordt deze import-Brusselaar elke middag aangemoedigd en geïnspireerd door De Morgen.

(Uit 'huibslog', 29.9.07)

In 't Verdonkhoekje: VVD Onzichtbaar in het Vreemdelingendebat - Zichtbaar in de strijd tegen Rechtsextremisme.

Rita Verdonk dinsdagavond in Utrecht: "De VVD is onzichtbaar geworden in het vreemdelingendebat. Dat wordt gemonopoliseerd door de PVV [Wilders]."

- Ik denk, dat een echte liberaal helemaal niet zichtbaar wil zijn in het huidige "vreemdelingendebat", zoals dat door Wilders wordt gedomineerd met populistische kreten, mikkend op een "ethnic cleaning" van Nederland.

Werkgevers hebben Afrikaanse en Aziatische immigranten weer hard nodig. De EU bereidt een "blauwe kaart" (werkpermissie) voor, bestemd voor (hoger) opgeleide migranten, naar het voorbeeld van de Amerikaanse-, Canadese en Australische "Groene Kaarten". Een xenofoob beleid als door Verdonk bepleit, past daar niet bij: Het zou Nederlandse bedrijven benadelen ten opzicht van hun Europese concurrenten, als vreemdelingen zich in Nederland niet veilig of zelfs maar welkom voelen.

De 640.000 voorkeursstemmen voor Verdonk zullen sneller wegsmelten dan de 2 miljoen stemmen voor het LPF dat hebben gedaan, voorspel ik.

Atzo Nicolaï had daarstraks gelijk, in "Met Het Oog op Morgen": Het is helemaal niet nadelig voor de VVD om een verdeeld rechts naast zich te hebben.

Gladio-Nederland gepakt in de Scheveningse Bosjes

Voordat het populisme de fakkel overnam, was ordebelust rechts in Nederland vooral belichaamd in nostalgische delen van het voormalig verzet, hun militaire connecties en in Nederland en hun traditionele horigheid aan de Britse geheime diensten. Ze vormden niet zozeer politieke partijen, maar liftten mee in ambtelijke apparaten en diensten. Vooral de 'geheime'-. De BVD werd deels onder hen gerecruteerd. Maar ook een gewelddadige organisatie van "preventief" verzet, sabotage en liquidatie van personen.

Van retro-actief verzet naar pro-actief verzet
Stukje bij beetje krijgen we inzicht in de Gladio-geschiedenis. (De KRO-Reporter TV-uitzending van 9 september over Gladio in Nederland is hier te bekijken en na te lezen.) Na 1945 moest men ergens heen met de heldhaftige verzetsmensen. Ze waren gefrustreerd, omdat hun hoge (maar sterk uiteenlopende) verwachtingen van politieke en staatkundige vernieuwingen in het naoorlogse Nederland uitbleven. Een nieuw emplooi, voor de anticommunisten onder hen, werd gevonden in de supergeheime Gladio-organisatie, gesponsord door de NAVO, die een infrastructuur (mensen, wapens) moest leveren voor na de verwachte Sowjet-bezetting in alle westeuropese lidstaten.

Het Nederlandse verzet tijdens de bezetting werd, in zijn laatste fase (gedocumenteerd door Koeman), geleid en gemanipuleerd (Englandspiel) door de Britse geheime diensten. De Tudor-roos komt dan ook voor op het petentieuze wapenschild van Gladio-Nederland, ook wel "O&I" genoemd en ressorterend onder de ambtelijke schuilnaam "Sectie Algemene Zaken". Bij de gladio-instanties "I" (voor inlichtingen en manipulatie publieke opinie) en "O" (Organisatie voor sabotage en liquidatie van tevoren opgestelde lijsten van eventueel collaboratie-beluste personen) werden, tegen een bijdrage van 6 miljoen guldens per jaar, geheime 'caches' van wapens en van communicatie-apparatuur (60 in het hele land) geparkeerd. Wapens, instrumenten en geld (25.000 gulden per persoon, telkens ververst bij uitgave van nieuwe versies van bankbiljetten) werden systematisch begraven in containers, verborgen in woud en veld (en water).

Niemand was er officieel van op de hoogte, behalve de minister-president en (sommige) ministers van defensie. De leiding hadden, opnieuw, de Engelsen. Oefeningen werden bij voorkeur samen met hen uitgevoerd, bij voorbeeld een "mock"-sabotage van de Zeeland-brug. De gladio-leiding zou, bij een eventuele Sowjet-bezetting uitwijken naar Engeland of naar Amerika en van daaruit, via morse-signalen, het zaakje "aansturen".

Een publiek geheim

Maar natuurlijk was het bestaan van de schimmige organisatie al lang bij iedereen bekend, die het wilde weten. Mijn herinneringen gaan natuurlijkerwijs niet verder terug dan tot de zestiger jaren. Toen al, bleken ex-verzetsmensen van communistischen huize, in contact gebleven met hun kameraden uit het gezamenlijke verzet en merkwaardig sterk met hen verbonden, ondanks de liquidatielijsten, waarop zij zeker ook voorkwamen, niet alleen op de hoogte te zijn van Gladio, maar ook de geheimhouding ervan te respecteren.

Begin-zeventiger jaren, onder het kabinet-Den Uyl, kwam het bijna tot een staatsgreep in Nederland door deze Gladiolen. Op Prinsjesdag scheerden straaljagers over het Binnenhof. Rond ex-minister Luns had zich een rancuneuze rechtse groep gevormd, waarvan de herkomst varieerde van ex-ODers (OD= Ordedienst, een verzetsgroepering met autoritaire tendenzen) tot aanhangers van Drees Junior, afkomstig uit de sociaaldemocratie (Goedhart en De Kadt). De Italiaanse tak van Gladio ging medio '70 nog verder, en begon gewelddadige aanslagen te plegen in de schaduw van de Brigate Rosse, die ze deels ook manipuleerden, om een klimaat van onzekerheid te scheppen. Het is niet zeker, maar wel denkbaar, dat een dergelijke serie aanslagen in die tijd in België, ook uit deze hoek afkomstig was.

In de tachtiger jaren liep een en ander via de Italianen, waar rechtsextremistische militairen en zakenmensen (Loge "Propaganda Due", P2) Gladio geïnfiltreerd hadden, flink uit de hand. Kennelijk werd daarom ex-minister Max van der Stoel (PvdA) in 1988 als "coordinator" aan het hoofd gesteld van "O & I", om, zoals hij zelf in de TV-uitzending zegt, "te voorkomen, dat rechtsextremisten en avonturiers" zich van Gladio meester maken. In 1991/1992 maakt Lubbers een definitief eind aan de organisatie, een gefrustreerd aantal would-be helden achterlatend. Ook dat laatste is indertijd grondig gedocumenteerd en besproken in de openbaarheid. Dat, zoals de uitzending suggereert, er een 'doorstart' van de geheime organisatie heeft plaatsgevonden, lijkt ook waarschijnlijk.

De heren ('Spic en Span') Sam Klepper en Mieremet (beiden sindsdien geliquideerd door onbekenden, wie gaat dat eens uitzoeken?) waren grote criminelen. De eerste onderhield warme relaties met de motorclub "Hells Angels". Maar, bedreigd door "Joegoslavische criminelen", begaven ze zich in 1992 in 'Schutzhaft', onder beschikbaarstelling van enkele wapens die waren geroofd uit de 'cache' in de Scheveningse Bosjes van Gladio-Nederland. De wapenroof is op zich een operette-achtig gebeuren geweest, zoals men zich dat moeilijk elders kan voorstellen, dan in Den Haag. De rovers groeven het hele arsenaal op en vervingen het door 'oude koelkasten', zodat oppervlakte-contrôles met metaaldetectors niets verdachts zouden kunnen opleveren. Blijkbaar zat er een levensgroot lek in de supergeheime organisatie.

Geheime manipulaties bepalen niet werkelijk de geschiedenis - ze dienen alleen voor de survival van huidige politici
Ondanks de onwettige vernietiging van archiefdocumenten door de organisatie, zal de beschamende waarheid erover tezijnertijd wel aan het licht komen. Hetzelfde geldt voor de Amerikaanse bescherming van Mladic en Karadzic. (En misschien ook wel van Osama ben Laden, wie weet?) Het zijn operaties om zich af- of in te dekken voor politici die zich nog een toekomst wensen.

Maar het belangrijkste blijft toch, dat dergelijke achtergrond-manipulaties in wezen slechts een randverschijnsel zijn en dat, hoeveel compromissen er ook in achterkamertjes worden gesloten, de hoofdzaken bekend zijn of kunnen zijn bij politiek en publiek.

Alleen... het dùùrt allemaal zo lang.

Ontleend aan: LOG 10.9.07 in 'huibslog'.

Het TPIY, de superpowers en Srebrenica

Gisteren in de Volkskrant twee artikels die de aandacht trekken: 'Grote landen verhinderen arrestatie van Mladic en Karadzic' en 'Wapens Gladio in bezit topcriminelen'. Twee onthullingen uit de 'achterkamertjes van de politiek', die helaas dienen ter versterking van het wantrouwen dat het grote publiek koestert tegen diezelfde politiek. Hieronder eerst iets over het verband met het Srebrenica-drama.

Mladic en Karadzic op een persconferentie in Pale, 2003 (!). Foto ANP.

Dat de waarheid over Srebrenica pas na acht, respectievelijk twaalf, jaar "officieel" wordt (zie het eerstgenoemde artikel), neemt niet weg, dat iedereen die lezen kon, al in 1997 in het boek van Frank Westerman en Bart Rijs (Srebrenica - Het zwartste Scenario[Google Books]) het hele beschamende verhaal kon vinden. De rest is ritueel: Opdracht aan het RIOD om de zaak te documenteren - zes jaar uitstel van executie gewonnen. Ten koste van de getraumatiseerde militairen, om maar niet te spreken van de duizenden getroffen inwoners van Srebrenica. We wisten sinds toen, zoals in 2002 ook uitgewerkt in de regeringsreactie op het RIOD-rapport, dat de Amerikanen weigerden om hun informaties te delen met de benauwde Hollanders. Een futiele-, maar niet eens onsuccesvolle, "blinde" interventie van twee straaljagers van de Nederlandse luchtmacht bewees, hoe het anders had kunnen gaan.

Nu blijkt, uit het gisteren verschenen boek van de deskundige Franse journaliste en ex-TPI-woordvoerster Florence Hartmann ('Paix et Châtiment' ¹)- Vrede en Bestraffing, ook besproken in de Volkskrant en in La Croix: link [FR]), dat nu nog steeds, in 2007, de westerse Veiligheidsraad-grootmachten actief zijn bij het voorkómen van de arrestatie van Mladic en van Karadzic. Want, zo schrijft De Volkskrant:

Maar de Verenigde Staten, Rusland, Groot-Brittannië en Frankrijk, die het tribunaal in het kader van de VN-Veiligheidsraad oprichtten, zien het als een instrument. Een instrument om de machthebbers in het voormalige Joegoslavië onder druk te zetten, om amnestie uit te spelen als diplomatieke troefkaart, om vrede op de Balkan te forceren.

‘Om te berechten wie zij willen, wanneer zij willen’, schrijft Hartmann. En dat is dus niet Milosevic, zeker niet op het moment dat de Amerikaanse onderhandelaar Holbrooke met hem onderhandelt in Dayton. Dat zijn ook niet Karadzic en Mladic, die de grote mogendheden wel eens in verlegenheid zouden kunnen brengen omtrent Srebrenica, door te verklaren dat de massamoord volgens een vooropgezet plan verliep, waarvan die mogendheden op de hoogte geweest moeten zijn.

Zo wordt eens te meer aangetoond, hoe futiel en kwetsbaar de Nederlandse positie in de internationale volwassen wereld van de politieke politiek is. Ook in 1995 al, was de Don-Quichotteske Nederlandse bescherming van de enclave Srebrenica, niets anders dan de inzet van een 'willing' hulptroep, die vooral geen praatjes mocht krijgen.

De lessen daaruit zijn bij mijn weten in Den Haag nog steeds niet getrokken.

¹) Paix et châtiment. Les guerres secrètes de la politique et de la justice internationales, par Florence Hartmann, Flammarion, 319 p., 19, 90 €.

Ontleend aan: LOG 10.9.07 in 'huibslog'.