Hoe om te gaan met "onderbuikgevoelens" - opinieleiders worden wakker.

Noem ik op de eerste plaats Bas Heijne, columnist bij de NRC. Bas erkent volmondig, net als ik, dat hij zich in slaap heeft laten wiegen door het TV-"format" van partijleidersdiscussies waar het Wilders-racisme nauwelijks een rol speelde. Herhaald tot in het absurde. Iedereen haakte af.
Wilders verklaarde herhaaldelijk, dat hij geen verraad zou plegen aan zijn "breekpunten", met name AOW handhaven op 65 jaar. De stembussen waren nog maar pas gesloten, of Wilders liet zijn breekpunt vallen op de TV. Dat kon hij makkelijk doen, want er is immers geen partijcongres, waaraan hij verantwoording moet afleggen. Normaal gesproken, gaat het hier om verraad, oplichting, van de vele Limburgse oudjes, die dachten, dat hun AOW bij Wilders zeker was.
Het was alleen maar wisselgeld voor deze Likud-agent. AOW en hypotheekrente-aftrek - het kon hem aan z'n r**t roesten. De onverwacht grote PVV-overwinningsnederlaag moest omgezet worden in invloed op de Nederlandse regering. Daarom hoor je Wilders dezer dagen verder niet meer. Anders dan aan z'n onderknuppels in Den Haag en in Almere, kent hij zichzelf de bevoegdheid toe, om "compromissen" te sluiten met VVD, CDA en SGP.
Bas Heijne erkent, dat hij, zoals vele anderen, waaronder ikzelf, de impact van de Wilders-demagogie onderschat heeft. De angsten bij de mensen die, anders dan in Amsterdam, waar de PVV verloor, nog geen kennis hebben gemaakt met een overheid die etnische spanningen weet te verzachten en om te zetten in kansen, hebben de overhand gekregen en de illusie, dat een Wilders-aanpak hen zou beschermen, heeft gewerkt. Heijne:

Door geen oog te hebben voor die existentiële verlangens en angsten, hebben de andere partijen Wilders opnieuw vrij spel geboden. Zoals een inwoonster van het Brabantse Sint Willebrord, een gemeente waar meer dan 50 procent op de PVV stemde, verklaarde: „Het zal misschien niet allemaal kloppen wat Geert vertelt. Maar het is wel waar.”

Het is wel waar... Ook al is het niet waar!
Ik kan er niet over uit. Meer waar, in de zin van zo voel ik het, kun je het niet uitdrukken.

Het gaat over een mengeling van onzekerheid, bangmakerij en wantrouwen in de politieke leiders.
Het gaat over verlies van zich-thuisvoelen in de kerk, in de lokale gemeenschap en in het land, de natie.

Maar het gaat ook over het gebrek aan moed van de politieke leiders, om te laten zien, dat een Vogelaar-aanpak in de stad werkt. Dat het nooit meer wordt zoals vroeger, maar ook, dat er zo veel nieuwe kansen zijn in het Nederland van 2010. De Amsterdamse en, in mindere mate, de Rotterdamse kiezers, hebben dat laten zien afgelopen woensdag, door niet voor Wilders te stemmen. In een groot deel van het land, ziet men dat nog niet. Bij gebrek aan voorlichting door de PvdA en andere partijen. Dat moet en dat kan veranderen.

Wilders mat zich een Churchill-kostuum aan in Amerika. Hij is zogenaamd de laatste dam tegen de islamitische tsunami. Maar Churchill, whatever his faults may have been, onderkende als een van de weinigen in 1940, de onaanvaardbare racistische beginselen van het Nazisme en verklaarde hen de totale oorlog.
Dat kunnen, ja moeten, de Nederlandse opinieleiders ook.
Zonder omwegen.
Totaal!